Andere grond, ander gevoel
De talloze reizen in mijn kinderjaren tussen Nederland en Zwitserland in de zwarte Zephir zijn meer dan slechts af en aan reizen. Het zijn verplaatsingen naar ander landschap, naar andere grond, naar een andere verbinding met de Aarde. Andere grond geeft mij een ander gevoel.
Nadat mijn vader psalm 121 had voorgelezen, reden we kort na middernacht weg uit het waterige Nederland.
Het veenmoeras van West Nederland onder mijn voeten brengt mij als klein meisje altijd onzekerheid en ongemak. Het is dobberen en rondtasten.
Waterige gevoelens over waar hoor ik thuis? Waar kan ik de verbinding met de Aarde en de anderen voelen?
Door Frankrijk
Zittend op de voorbank tussen mijn moeder en vader, met mijn drie slapende, oudere broers op de achterbank, rijden we door het nachtelijke Frankrijk naar Zwitserland. Over talloze N-wegen omdat er immers nog geen ‘autoroutes’ zijn. Nog in het donker van de vroege ochtend pauzeren we in Reims bij de Romeinse boog van de oude stadspoort.
Onder de middelste boog is mijn favoriete plek. Het is zo’n plek van vergetelheid, waar ik even uit de tijd ga.
Ik hou van de nacht. Mijn gewaarwordingen krijgen dan ongehinderd aandacht.
De grond voelt hier anders. De grond is steviger, is compacter. Is dichterbij.
Verder rijdend zie ik weer de schim van de kathedraal.
Ik moet op de schoot van mijn moeder liggen om de hoge torens te kunnen zien. Notre Dame, onze moeder. Ze heeft een stevige romp, net als mijn moeder.
Vaak slapen we onderweg in het oosten van Frankrijk, in Langres. Een klein hotel waar je elk uur de kerkklok hoort en de brandlucht ruikt, zoals je die alleen in Noord-Frankrijk hebt. In de avond slenteren we door de oude binnenstad met zijn poorten en torens. Weer andere grond.
Door Zwitserland
Gaandeweg rijden we via Vallorbe Zwitserland binnen.
In de snelstromende rivier in het dorp kijken we ’s morgens vroeg naar de forellen tussen de glinsterende stenen op de bodem. We peuzelen op de eerste plak Zwitserse chocolade, die je voor één franc kan kopen.
Mijn vader vertelt dat Zwitserland heel vroeger aan Zee lag. Toen lag Vallorbe aan de kust, net als waar wij vandaan komen. Weer andere grond. Beslist niet zo waterig als onze kust in Nederland.
Thuisgrond
Wanneer we in de avond het smalle karrenspoor oprijden naar het chalet kan je met goed geluk de vos zien overschieten. Bij het chalet staat de vertrouwde kersenboom, klatert de fontein en ruik je de brandlucht. Anders dan in Langres. Brandend larixhout ruikt zoet, kruidig en warm.
In de ochtend zie ik uit mijn raampje onze huisberg: Les Dents du Midi.
Dit is bekende en vertrouwde grond voor mij.
De Aarde is dichtbij en tastbaar. De Aarde draagt mij.
Hier krijg ik antwoord.
Thuisland.