In deze tijd waarin er een nieuw systeem, een nieuwe samenleving ontstaat, wordt pijnlijk duidelijk dat ons bewustzijn van de Dragende Kracht van de Aarde goeddeels verdwenen is. Dat met name de kinderen daar de hoogste prijs voor betalen is mij onverbloemd helder geworden in een zgn maatschappelijke opstelling, die ik bijwoonde begin maart (lees hier wat dat is: welopstellingen.nl). Zienderogen toonde zich hoe ‘Verloren Oergrond’, dat woord kreeg ik te horen tijdens de opstelling, onze samenleving fundamenteel op levenskracht ontwricht. Ik kan mijn ervaringen probleemloos invoegen in Een Nieuw Verhaal voor Nederland en ik wil ze graag met je delen.
De representanten
Wanneer we gezamenlijk delen wat in het moment onze aandacht trekt, melden zich in het veld van de opstelling de volgende representanten: coronavirus, kinderen, politici, bewustwording, polarisatie, historische gebeurtenissen, keuzevrijheid, stilte voor de storm, je plek innemen en technologie. Je kan wel zeggen, dat we een ruime doorsnede van onze huidige werkelijkheid gaan opstellen.
We onderzoeken de samenhang en interacties tussen al deze elementen, vooral wat zich afspeelt ònder de waterlijn in het onbewuste veld.
Impasse
In onze opstelling voel ik gaandeweg de diepe en stroperige impasse duidelijk worden. Bewustwording wordt niet uitgenodigd en we moeten er zuinig op zijn wanneer het tevoorschijn komt. Het is kwetsbaar. De politici zijn bang om te mislukken: ze voelen zich met lege handen staan terwijl er iets groots staat te gebeuren en er veel te verliezen valt. Ze zijn machteloos en verlamd door hun fatalisme. Ondertussen is er geen keuzevrijheid, het gaat niet meer over visie en het beleid vliegt alle kanten op en tegelijkertijd krijgt bewustwording geen kans. Er kan niets gebeuren zolang niet iedereen op zijn plek staat, terwijl je plek innemen van zijn plek gaat en houvast zoekt bij de politici. Ondertussen spelen oude herinneringen van de historische gebeurtenissen op de achtergrond een doordringende rol: er is verkramping bij het hart en de nieren, omdat de kinderen zich niet kunnen uitspreken en niet krijgen wat ze nodig hebben. De patstelling is verlammend voelbaar.
De rekening
De kinderen huilen aldoor en voelen zich aan alle kanten gebonden door afgedwongen loyaliteit. Ze missen de ouder. De politici zijn angstig: “Ik weet dat deze positie mij de kop kan kosten, dat is vaker geweest”. Ze durven niet te handelen uit angst verantwoordelijk gehouden te worden.
En in alles is er de stilte voor de storm : we praten en praten maar, willen ons de urgentie niet bewust worden en er staat een enorme uitbarsting op til. De kinderen betalen de torenhoge rekening. Zij hebben bewustwording nodig als spreekbuis, vooral richting politici.
Collectieve bewustwording
In deze beklemmende impasse meldt polarisatie dat er bewustwording nodig is om orde te scheppen. Polarisatie heeft niets met het virus te maken, maar met collectieve bewustwording. Technologie gaat ons daarbij niet helpen, dat geeft chaos. Ook de politici weten dat. “Het draagt bij aan ontmenselijking”, zegt keuzevrijheid. Dat zou keuzevrijheid graag uit de mond van de politici willen horen, over de ontmenselijking door de technologie. Technologie heeft veel kennis in huis uit Atlantis en Egypte. Maar zonder bewustwording komt dat niet beschikbaar voor het Leven. Hoe komen we in godsnaam uit deze impasse?
De storm
Stilte voor de storm mist de schrijnende bescherming voor de kinderen. Het geklets heeft lang genoeg geduurd. “Waarom zegt nou niemand hier dat ik nodig ben?”, verzucht bewustwording. Oude herinneringen van historische gebeurtenissen geven veel verdriet en angst. Met name over tegengehouden creatiekracht, over verlies van het Leven en levenskracht en over de onmenselijke kunstmatigheid van de technologie voor de mensheid. Het leven en de levenskracht staan op het spel voel ik aan de zijkant van de opstelling. We zijn onze oergrond verloren.
Oermoeder
Terwijl bewustwording en de politici kibbelen over het gemis aan menselijkheid bij de politici en dat er zonder dat niets gaat gebeuren, betreedt de Oermoeder het veld. Ze laat veel lading uit het veld afvloeien en wacht als een strenge moeder, als een leeuwin, het moment af dat het te dol wordt. Ze maakt zich grote zorgen over wat er gaande is en ze voelt het kokende vat. Lava. Er is zich een enorme vuurkracht aan het opbouwen. Wanneer ook ‘iets’ zich meldt in het veld met de gewaarwording dat Vuur ècht nodig is om alles op te schudden, trekt bewustwording zich terug en vertrekt ook je plek innemen: “ik wil er geen deel van uit maken”.
Keuzevrijheid erkent dat er Vuur moet komen en ziet dat de Oermoeder op haar plek gezet moet worden om te spreken voor de kinderen. Het is de uitweg uit gebrek aan daadkracht. Het Vuur is niet meer terug in het vat te krijgen. De collectieve trauma’s uit de historische gebeurtenissen eisen hun tol van verlamming bij de politici.
Vuur
“Ik wacht op een gelegenheid om in actie te komen”, ligt politici zijn verlamming toe, “omdat wij weten dat we gestuurd worden door een macht achter de gordijnen. Ik waarschuw: elke crisis heeft geleid tot meer macht”,
Dan spreekt de Oermoeder. “Dit is bangmakerij. Verwijzen naar mensen achter de schermen. Ga zelf rechtop staan, politici. Neem zelf de verantwoordelijkheid. Neem je plek in, politici”.
De politici verweren zich tegen het Vuur: “Ik word pislink. Jullie hebben mij nooit gesteund. Dat heeft me de kop gekost”.
“Wijs niet weg”, gaat de Oermoeder verder, “Ik ben er altijd geweest. Ik ben nooit weggeweest. Je hebt mij nooit willen zien. Je hebt mij nooit een plek gegeven. Eeuwenlang stuur je de Moeders al weg. Eeuwenlang bestaan de Oermoeders niet voor jullie. En nu kom ik terug. Nu kom ik spreken en dit is mijn Vuur. Voeg je, voeg je naar het Geheel der Dingen”.
Tot leven komen
De kinderen huilen volle tranen, het kan eindelijk stromen en tot leven komen. “Wij dragen iets heel essentieels in ons wat niemand meer ziet of over spreekt. Ik ben toch het leven?”. Spreken zij hier over de verloren oergrond?
De kinderen zijn de belofte, de belofte voor de toekomst. Ze willen alleen maar zichzelf zijn, zelfs dat mag niet meer. Langzaam komen ze tot leven.
Je plek innemen is verward en zoekt houvast bij de Oermoeder. “Ik heb behoefte aan houvast. Als de Oermoeder gaat staan, ga ik daarbij staan”.
Hulpbron
Waar is de hulpbron om het Licht aan te doen voor de kinderen? “Ja, er moet licht bij”, merkt keuzevrijheid op. Keuzevrijheid resoneert sterk op het Vuur van de Oermoeder. “Alles was zo platgedrukt, platgedacht en platgekletst”.
“Ik ben er altijd”, zegt de hulpbron, “ik ben Licht en sta naast de kinderen”. De hulpbron is onvoorwaardelijk en altijd aanwezig voor ze. De kinderen voelen dat. “We zijn heel blij dat iedereen nu zijn klep houdt en dezelfde kant opkijkt. We willen nu weer gaan spelen”.
Wat hebben we beleefd?
Het coronavirus resoneert heel sterk op wat er in het veld gebeurt. Nog het minst op gepraat en sterk op alles wat symbolisch is. De speech van de Oermoeder heeft veel gedaan in het veld. Er is tot in de genitaliën een wakker schudden geweest. Wakkerder geworden in de vorm. De verloren oergrond is weer gevoeld.
Het Vuur heeft gedaan wat er moest gebeuren: opschudden.
De politici zijn zich bewust geworden dat het verwijt van de Oermoeder erg pijnlijk is en dat zij de hulpbron kunnen gebruiken om hun eigen bange en gekwetste innerlijke kind te verzorgen. Om zich niet zo alleen te voelen zijn ze blij dat je plek innemen dichtbij ze blijven. Ze bieden elkaar wederzijds houvast. Ze zijn zich bewust dat de relatie met de Oermoeder, met de verloren oergrond, met het Leven, hersteld dient te worden.
Levensondersteunend
Onze maatschappelijke opstelling laat mij duidelijk zien dat we onze nieuwe samenleving weer levensondersteunend kunnen laten worden door het Vuur. We zullen vooral voor onze kinderen moeten zorgdragen en dan in de zin van dat we ze onze verloren oergrond opnieuw laten voelen. Een Dragende Kracht die groter is dan die van hun ouders. Het is de Dragende Kracht van de Aarde. Van het Leven.
Het Leven dat onze lichamen uitmaakt en een enorme intelligentie heeft en vertrouwen biedt voor de toekomst. Wanneer we deze Dragende Kracht weer beleven, kunnen we onze plek weer innemen.
Wanneer we deze bewustwording van verloren oergrond in ons systeem toelaten uiteraard.