Er zijn grote verschuivingen gaande. Niet alleen in ons en onze samenleving maar juist óók in de Aarde. De Aarde verandert niet alleen in haar fysieke vorm, maar ook in haar onzichtbare, etherische vormen. Fysiek veranderen landschappen, verdwijnen populaties dieren en planten en er zijn vele bomen die de fysieke wereld verlaten door ziekten. Zovele bomen zijn ziek. In haar onzichtbare vorm ervaar ik de Aarde als steeds lichter, completer, minder belemmerd. Net als wij eigenlijk. De Aarde verandert, dat werd mij heel duidelijk op het schiereiland in Sittonia in Griekenland.
Sitthonia
In de februarimaand van 2014 logeer ik bij mijn vriendin Sevasti. Zij heeft een klein en behaaglijk onderkomen op het schiereiland Sittonia. Dat is het middelste eiland van de drie ‘vingers’, de schiereilanden van Thessalonica in het Noorden van Griekenland.
Sevasti is Griekse en zij spreekt vloeiend Duits. In de zomer is zij in Berlijn, omdat het in Sittonia dan te warm is. Ik heb haar enkele jaren daarvoor ontmoet op Patmos, waar we met een groepje op reis waren.
In februari gaat de zon laat op en dat geeft een fijne gelegenheid om ’s ochtends op een schappelijke tijd de Zon op te zien gaan. Iedere ochtend kruip ik in het donker uit bed om de Zon te begroeten, die achter Mount Athos opkomt. Dagen aaneen geniet ik van de zachte luchten. Steeds dieper zak ik weg in de spirit van het gebied.
Luisteren naar fluisteren
Na een week begin ik de kwaliteit van de grond waar ik ben steeds beter te voelen. Oude grond. Ik maak contact met het geheugen van het gebied terwijl ik naar het waterige landschap kijk. Het verdronken landschap. Ik luister naar het fluisteren van het archetype van de grond. Steeds meer voel ik een diep vertrouwen dat de Aarde de weg weet. Zij gaat ons voor in alle veranderingen. Als waterige en gevoelige planeet hangt zij in ons sterrenstelsel tussen alle invloeden in. Van de kosmos, de planeten en invloeden van ons op haar Lichaam. Door de stuwende invloeden van de kosmos en de beklemmende invloeden van de meesten van ons in de Westerse wereld. In een mix van deze spanning ontwikkelt haar bewustzijn zich. Net zo als bij ons. Net zo als wij wil ook de Aarde zijn wie ze ten diepste bedoeld is te zijn. Shinen.
Geheugen
Op een ochtend krijg ik toegang tot haar geheugen van verandering. Hoe zij zich altijd gered heeft door toe te geven aan de expansie en door het oude te laten verdwijnen. Dat gaat zeker niet zonder pijn. Zij laat mij zien dat er plekken zijn op Aarde waar ze veel pijn heeft. Vooral pijn aan niet kunnen bloeien, niet kunnen opbloeien. Pijn door beklemming hoe het landschap en de natuur er uit moeten zien. Ook pijn door misbruik van grondstoffen en kunststoffen. Pijn door massieve emotionele ladingen zoals bijvoorbeeld in oorlogsgebieden uit de gehele geschiedenis en heden. Pijn door menselijke angsten voor de cycli van het Leven: voor de overgangen bij de geboorte en de dood. En pijn door het isolement, omdat mensen haar niet meer kunnen of durven voelen. De Aarde verandert door al deze pijnlijke ervaringen.
Zeven jaar later
Na de Nieuwe Maan van april voel ik de Aarde weer sterk aan mijn benen trekken. Zo’n ervaring dat je diep ìn de Aarde zakt. De Aarde verandert en roept. In 2020 zie ik meer plekken op de Aarde veranderen. Ze worden lichter, doorgankelijker voor de invloeden uit de kosmos en de planeten. Zo kan de Aarde de veranderingen toelaten. Deze plekken van Toegankelijkheid leerde ik kennen tijdens onze reizen in IJsland. Mijn eerste bezoek aan Snaefellsnes (2012) was life changing (lees hier). De Toegankelijkheid naar een andere Toekomst was overweldigend. De Toekomst is in die afgelopen jaren voor mij vooral Toegankelijk via Bergen en sinds 2018 ook via grote Meren.
En nu opnieuw, de Aarde verandert. Er komen steeds meer plekken van Toegankelijkheid. Alsof de Aarde haar beklemming afwerpt. Net zo als bij ons. De Aarde trekt aan mijn benen om mij weer nieuwe Toegankelijkheid te laten voelen.
Integratie
Wat gebeurt er? Ik kijk het af van de Aarde. In het geheugen van de Aarde zie ik dat zij de pijnlijke ervaringen integreert. Integreert als een onderdeel van het Leven. Wij kunnen de enorme veranderingen benaderen als een proces van integratie. Integratie van talloze individuele ervaringen, maar ook van collectieve ervaringen. Al onze ervaringen, persoonlijk, collectief en van de Aarde zijn verweven en ondeelbaar. De waternoodramp van 1953 is een persoonlijke ervaring geweest, een collectieve en ook een ervaring van de Aarde. Door onze ervaringen als persoon of collectief of van de Aarde niet los te koppelen en ze te zien als een kans om te integreren, dan kunnen we samen met elkaar en de Aarde reizen naar de Toekomst. De ervaring integreert, de lading ervan verdampt.
Erbij blijven
Integratie en gezamenlijk verder reizen, hoe doen we dat? Wees aanwezig, dwz ‘sta aan’, voel wat je ziet en blijf erbij.
Het klinkt eenvoudig, maar de practice is niet eenvoudig. De ervaring kan ronduit pijnlijk en angstaanjagend zijn. Het is belangrijk dat we ontdekken waar de grenzen van ons ervaringsvermogen liggen om ze vervolgens voorzichtig op te schuiven. We hoeven onszelf niet met opzet te overweldigen. De realiteit is al overweldigend genoeg. We zullen voor deze practice levendige en ondersteunende verbindingen en lijnen nodig hebben. Relaties zijn essentieel in ons ecosysteem met elkaar en de Aarde. De Aarde verandert en de Vraag is om Erbij te blijven. Vooral nu de omstandigheden op onze Aarde steeds uitdagender worden en duizelingwekkend versnellen. Kunnen we er werkelijk bij blijven? De Toekomst leren voelen? Zullen we elkaar kunnen vinden in verbindingen in veranderende tijden?