In de nacht word ik geregeld verwend met kleine geluksmomentjes via mijn Dromen.
Nu mijn fysieke realiteit steeds kleiner wordt, is het heerlijk om in de nacht via mijn lichaamsbibliotheek naar gebieden meegenomen te worden waar ik ooit gereisd heb.
Vannacht had ik zo’n Droom.
Snaefellsjökull
Ik zag hoe hele hoge en fijnzinnige frequenties de Snaefellsjökull opnieuw aanraakten. Ik was op een plek in wat we het ‘Einsteindalur’ noemden. De eerste keer waren we er met ons tweeën na een weekje ‘inveren’ heengereden. Ons kleine huurautotootje liet zich uitdagen voor het hobbelige bergpad. Eenmaal op een kleine pas stopte het pad en zag ik het spoor de gletsjer opleiden, naar links naar de col, onderlangs de gletsjerspleten.
In mijn Droom was ik daar weer, ietsje verder het spoor oplopend. Een klein geluksmomentje.
Eenmaal op het ijs van de gletsjer kan ik de frequenties in mijn eigen water opnemen. Vanmorgen bij het wakker worden laat ik de frequenties met mijn magische Nebula bol door mijn eigen vaste stof gaan en in de Aarde leiden.
Het is héél donker in de Aarde. En dat klopt, weet ik in mijn Droom. De Aarde is onrustig de laatste week.
Niet weten
Was gaan slapen met ‘geen idee wat er voor mij nu te doen is’, vooral ook na een wens voor 2022 van iemand. Heel lief bedoeld en ontvangen uiteraard en tegelijkertijd triggerde de tekst dat ik de oude matrix/wereld verlaten heb. Ik herkende eenvoudigweg de tekst niet meer. Mijn werkzaamheden in/voor de oude matrix zijn meer dan klaar dus. Al langere tijd zie ik nu.
Wat mij triggerde? Dat we voortdurend een appèl doen op elkaar om iets te doen ‘voor de wereld’. Welke wereld? Voor wie of wat? Waartoe?
Denkramen
Kunnen we die vragen wel beantwoorden met onze oude denkramen? Zijn er wel denkramen voorbij de matrix?
Voor mij is het nog veel te vroeg voor vormen. Ik kan ze eenvoudigweg nog niet ‘denken’.
Iedere keer wanneer ik denk dat ik naar de vorm beweeg, word ik ergens anders heen geleid. Naar de subtiliteit, naar niet weten. Naar een manifestatiekracht die niet van mij is en zich hooguit aan mij laat zien of door mij heen werkt, als intermediair. Kleine geluksmomentjes van betekenis hebben en volledig mijzelf zijn.
Koffie
Ik drink nog steeds mijn koffie uit de beker die ik kreeg van mijn reisgenoot Bianca. Met een foto uit ‘Einsteindalur’, kijkend naar de Snaefellsjökull door de verrekijker. Een dagelijks klein geluksmomentje.
Mijn lichaamsbibliotheek
Zo fijn dat ik al die plekken waar ik langsreis in mijn lichaamsbibliotheek heb kunnen opnemen. Zo ben ik geregeld kleine geluksmomentjes aan het beleven in Nieuw Zeeland: dat water in de Kauribossen en het ijs van de gletsjer op Mount Cook en de samenstromende oceanen bij Cape Reigna. En de laatste dagen ben ik vaak ik de bergen achter het huis van mijn kindertijd in Les Monts in Zwitserland.
Het is héérlijk om zo rond te zwerven. En ik zie ’s nachts wel of er een Vraag is.
Ik had niet gedacht dat mijn slaapplek mijn beste reisplek van kleine geluksmomentjes zou worden.
