Op de late middag nog aan de wandel.
Komt een oude dame (naar later blijkt 86) voorbij, wandelstok, verrekijker.
“U heeft uw eigen terras”, lacht ze. Ik heb de koffie uitgestald met iets lekkers. Ik nodig haar uit op mijn bankje.
“Heerlijk, zo zonder QR”, zucht ze.
We keuvelen aangenaam over de vogels in het gebied (ook vogelaar) en wanneer we samen stil vallen op het bankje, daalt er een weldadige Vrede op ons neer.
Na een poosje kijkt zij mij aan, tranen in haar ogen, “wat heb ik dit gemist”.
Laten we zuinig zijn op wat menselijk is, denk ik stilletjes.
Menselijkheid