Afgelopen week zag ik de ondergang van de Maan en de opkomst van de Zon tegelijkertijd. Wat een wonder van precisie! Het werkt nog steeds, het is er nog steeds. Deze precisie beïnvloedt onze manier van zijn, van denken en van voelen. In dat Moment van de ontmoeting van de Maan en de Zon dacht ik na over niet-weten. Dat we het niet-weten onder ogen moeten komen. In het niet-weten is het Moment van Weten. Misschien zijn we wel net zo precies als de Maan en de Zon in hun cycli en zijn we ons daar niet van bewust.
Realiteit
Bij deze ontmoeting van Maan en Zon voelde ik een sterke oproep om ons niet te verliezen in het woud van meningen. Het stervende patriarchale systeem speelt meeslepend piano op al de emoties van onze persoonlijkheid. Het is een masterclass om alle emotionele reacties op de realiteit te harmoniseren en balanceren. Er is een realiteit die we onder ogen moeten komen, voorbij de emoties.
Ruimte
Achter al deze strijd en angst ervaar ik een Ruimte, die er altijd is. Een Ruimte van diep vertrouwen in het Leven. Ik voel er mijn zwaartepunt en mijn Vertrekpunt: wat zal mijn volgende stap zijn? Dat antwoord kan niet uit de persoonlijkheid komen. Daar is te veel angst. In de Ruimte is een fijnzinniger Wijsheid die we kunnen herinneren en ontdekken. Alleen vanuit deze Ruimte kunnen we onze Waarheid vinden en onze Waarheid uitspreken. In deze Ruimte van niet-weten is het Moment van Weten: we ontwikkelen er onze waarachtige compassie.
Compassie
In het Moment van Weten ontwikkelen we compassie voor onze medemens, de wereldsituatie en de toestand van de Natuur, die we zelf mede gecreëerd hebben. Dus ook compassie voor onze eigen onbewustheid, voor de strijd en de angst van onze persoonlijkheid. Kunnen we Aanwezig zijn met een open hart? Zijn we bereid om de realiteit onder ogen te komen? ‘Erbij blijven?’
De stem van de Dragende Aarde
Laten we ons de komende weken eens afvragen waar het ten diepste om draait. En wie we deze Vraag kunnen stellen. Tijdens mijn ontmoeting met de Maan en de Zon werd mij duidelijk dat we die Vraag aan de Dragende Aarde kunnen stellen. Laten we luisteren naar de stem van de Aarde. Luisteren op een zodanige manier alsof je een onderdeel van Haar bent. De Aarde en wij zijn niet zo verschillend.
Wanneer we in deze realiteit zijn, dat Aarde en wij niet zo veel verschillen, dan komt het Weten tevoorschijn. In het niet-weten is het Moment van Weten, de stem van de Dragende Aarde,
Van Nature gesynchroniseerd
Laten we leren om ècht diep te luisteren in het moment van niet-weten. Diep luisteren naar de stem van de Dragende Aarde.
Die stem komt van binnenuit, maar ook van buiten. Door de vluchtige vogels, de onverzettelijke bomen, de schoonheid van bloemen, de vriendschap van de dieren en de eeuwige landschappen. Onze binnenwereld en onze buitenwereld zijn immers van Nature gesynchroniseerd. Het is juist deze synchronisatie die ons kan helpen om in niet-weten het Moment van Weten op te merken. De Dragende Aarde die fluistert over compassie. Over dragen, verzorgen en koesteren.