Aanleiding om deze woorden weer nieuw te denken, zijn de berichten en posts die ik lees over radeloosheid hoe we moeten omgaan met onze tanende democratie, ons verval van menselijke waardigheid en met onze onzekerheden in het bestaan. “Wie doet er wat aan?”, “zolang we nog op deze mensen stemmen” of anderen wegzetten als schapen of wappies. “Het gebéúrt gewoon”.
Terwijl ik mijn grote teen even heel kort in de stroom van de emotionele onrust houd, zit ik onderweg op een bankje en laat de Stilte op mij inwerken. Hoe brengen we de noodzakelijke en levensondersteunende veranderingen tot stand? Langzaam zie ik een perspectief dat gaat over bereiken en bereik.
Bereiken
De wanhoop die ik in de posts lees, gaat vaak over hoe je zoveel mogelijk mensen kan bereiken met je verhaal. Vaak volgt die vraag op een uitgebreide en zeker interessante analyse van waar we nu zijn. Daarin lees ik langzamerhand veel herhalingen. Het lijkt wel of we in een loop van onze werkelijkheid zitten. We maken eindeloze herhalingslussen. Hetzelfde zien we nu talloze keren gebeuren. Sommigen hoor ik spreken over een ‘vlakke leercurve’. We komen maar niet vooruit, we lijken eerder achteruit te tuimelen. Alsof we in een collectieve regressie zitten.
Collectieve regressie
Ik denk dat dat zo is. Omdat we niet uit deze werkelijkheid geraken. Een werkelijkheid die tegen de muur aanloopt en hard terug bonst. We proberen voortdurend hetzelfde, met dezelfde kennis die we al jaren hebben, op dezelfde manier nadenken over oplossingen. Dat steeds maar herhalen en hetzelfde proberen, dat is wat leidt tot een regressie. Door onze eigen manier van doen en denken, stoppen we de ontwikkeling. Terwijl we de roep om verandering al horen, maar we weten alleen niet hoe we die moeten bereiken. We weten ook niet meer hoe we de anderen moeten bereiken. Sommigen lijken doof en blind voor wat er gebeurt, denken we dan. Hoe kunnen we over bereiken en bereik nieuw denken?
Bereik
Op mijn bankje herinner ik mij een gesprek dat ik al weer wat jaren geleden had met Tane Mahuta in Nieuw Zeeland. Tane is ongelooflijk groot, oud en wijs. Hij reikt vanaf de Aarde tot in the skies.
Die bewuste dag leg ik hem de Vraag voor hoe we ons Verhaal over vitaal samenleven kunnen verspreiden. Mijn vraag komt uit een diep gevoeld verlangen om de ruigheid van ons samenleven te verzachten, om de hyperindividualiteit te overstijgen, om bewustzijn wakker te kussen bij mensen voor een transpersoonlijk doel. Een doel dat je eigen bestaan dienend maakt en bijdraagt aan the good of all.
En dat zonder deugen, zou ik nu nadrukkelijk zeggen.
Tane ruist met zijn takken en terwijl ik hem stevig vasthoud, fluistert hij nauwelijks hoorbaar, met een verrassend ijle stem: “Je hebt een enorm Bereik”.
Werkelijkheid
Het Leven gonst door zijn wezen. Tane laat mij voelen dat we in een werkelijkheid kunnen leven en welkom zijn, waarin we een enorm bereik hebben. Het is een werkelijkheid waarin ik heb leren doorzien dat het niet meer om bereiken gaat. In deze werkelijkheid gaat het om nieuwe lichtnetwerken aanleggen, om unieke signalen uitzenden, om het genereren van nieuwe openingen. Het gaat om Bereik. Een werkelijkheid voorbij het verleden en voorbij de toekomst, precies tussen het bewustzijn van de Aarde en het bewustzijn van het Universum in. “Hier is je Bereik Ontzagwekkend”, neuriet Tane zachtjes.
Ontzagwekkend
De herinnering aan Tane Mahuta is nog vaak in mijn dromen. Ontzagwekkend Bereik. Steeds meer en steeds vaker, steeds meer als een manier van Zijn, een manier van in het Leven staan. Steeds meer laten zijn in de initiatieven die ik ontplooi. In de ontmoetingen die ik heb. Als vanzelf. Het is geen wilsbesluit of een instrumenteel trucje waar je veel voor betaalt om te ‘leren’. Het is een Zielsbesluit, dat je in alle Stilte in je eentje neemt. Loskomen van verleden en toekomst. Tussen Hemel en Aarde in.
Dan heb ik een enorm bereik om de droom van vitaal samenwerken werkelijkheid te maken. Langs al die nieuwe lichtnetwerken van Betekenis, via al die uitgezonden unieke signalen en het genereren van nieuwe openingen. Telkens weer creëren vanuit mijn unieke Ontzagwekkende Bereik.
Kristal
Na ons gesprek sla ik de informatie op in een kristal. Ik bedank en neem afscheid van Tane, ik weet dat ik hem nooit meer in levende lijve zal zien. In de oude werkelijkheid kan ik daar verdriet en heimwee over voelen. In de nieuwe werkelijkheid weet ik dat Tane onafscheidelijk en vreugdevol met mij verbonden is. Zoals nu, op mijn bankje uitkijkend over de Amerongse buitenpolder. Dan is hij weer helemaal Aanwezig. Het kristal zindert in mijn handen, in de lichtnetwerken. Een nieuw perspectief over bereiken en bereik.
Het is belangrijk dat we ons herinneren dat het over Bereik gaat. Dat we ons Bereik gaan vergroten in plaats van ons te verliezen in hoe we de val van ons kabinet, de EU en de WHO bereiken. Hoe we andersdenkenden bereiken. Ieders Ontzagwekkende Bereik is uniek en nodig in de lichtnetwerken van Betekenis. Zoals Tane Mahuta in het lichtnetwerk van de Kauri’s.
