‘Blijven dromen’, fluister ik. Roet en roet koud is de vroege ochtend. Het koudste moment van de dag. Buiten en binnenin. Langzaam schuift de nacht op. De zon is nog niet zichtbaar. De sneeuw is bevroren, de vorst knijpt aan je huid. Een wee gevoel in je maag, krachteloos haast. Mijn Lichaam is hier niet aan gewend. Even overvalt mij een gevoel van ‘ik kan niet verder’. Dan weet ik: dit is Blue Hour: het koudste, moeilijkste Moment voor de Dageraad. Het Moment van vertwijfeling. Blue Hour, blijven dromen. Dromen van de Warmte.
Dageraad
De Dageraad kondigt zich al aan. Mentaal en in ons bewustzijn weten we het al. Toch kan het in ons Lichaam nog heel anders voelen. We kunnen nog zwaarte en kou voelen. Uitputting en vertwijfeling. Eenzaam en thuisloos. Blue Hour, blijven dromen van tijden waarvan je weet dat het beter kan. Het verlangen volgen van een oude herinnering.
Roet koud
Roet en roet koud kan het voelen. De achteloosheid, de pijn en het verdriet van de voorbijgaande tijd, van mensen, dieren en planten. Ruimtes die verdwijnen, bandbreedtes van vrij Leven die steeds smaller worden. Roet en roet koud de ontmenselijking van ouderen, jongeren, kinderen. Het verlies van respect, ethiek en integriteit. Blue Hour, blijven dromen van warme gemeenschappen waar voor iedereen een plek is. Van de Natuur waar nieuwe soorten ontstaan en oude regenereren. Waar de jongste generatie zich niet verliest aan verleiding, bedrog en manipulatie.
Geduld
Op de pashoogte laat ik mij vullen met geduld. Met vertrouwen. Rustig verdergaan. Aandachtig het spoor volgen. Stap voor stap. Accepteren dat de hoogte en de kou mijn Lichaam uitdagen. Blijven dromen over zuivere lucht inademen. Zonder vervuiling. Overal, niet alleen hier. Geduld dat de Natuur de weg weet. De immense intelligentie van een ontvouwend universum. Rustig verdergaan, het ritme van mijn adem kalmeert en stelt gerust.
Verlangen
Je verlangen levendig houden, steeds blijven voelen en voeden. Het verlangen volgen van een oude herinnering die wakker is geworden. Het verlangen dat wakker maakt en wakker houdt. Een verlangen dat steeds dieper in de cellen voelbaar wordt. Als brandend, verwarmend Vuur in mijn cellen. Blue Hour, blijven dromen. Een steeds levendiger en realistischer verlangen door mijn brandende cellen.
Samenvallen
Dan, in een ondeelbaar Moment, valt alles samen en lost alles op. Een enorme nieuwe Ruimte. Het bergwezen van de Mont Cervin nodigt uit met een ongelooflijke, ongekende diepgang. Een diepe Vrede vanuit de Dragende Kracht van de Aarde golft via de Levende Lijnen mijn Lichaam binnen. Alles lost op.
‘Blijven dromen’, fluister ik.
