De eerste call voor mijn Winterslaap komt eind november. Dan komt de impuls van de Adventskalender, het verlangen om dit seizoen intenser te verwachten. Uiteindelijk begrijp ik via mijn botten wat de Aarde Nu vraagt.
Uitlijnen met Nature Intelligence is werkelijk meegaan met de cycli van de Natuur. Met een Winterslaap dus.
Umbra
Op een gure vrijdagavond schuifel ik naar de synagoge hier in de stad. Wanneer ik binnenkom, is er even de herinnering aan de vrijdagavonden thuis wanneer mijn moeder de twee kaarsen aanstak. Een eenvoudig ritueel dat haar weer verbond met de vrouwelijke Aanwezigheid van God in onze wereld: Shekinah. Als klein meisje kon er geen genoeg van krijgen, van haar zachte gebaren rond de kaarsen waarmee zij Haar uitnodigde. Omdat er geen Tempel meer is, woont Zij nu overal. Tastbaar, als je deze gedachte toelaat.
Maar vanavond kom ik voor het Umbra ensemble, vier IJslandse vrouwen die oud IJslands repertoire brengen dat al sinds de Middeleeuwen gezongen wordt in de aanloop naar de Winterzonnewende. Vier vrouwen met flinke ogen, ik herken hun fiere IJslandse energie. Hun muziek neemt me mee naar dierbare plekken van het eiland, in een hernieuwde kennismaking en diepte. Het gesprek achteraf raakt mijn Hart en tollend wandel ik naar huis. ’s Nachts droom ik van de gletsjer, van Snaefellsnes, en het Bewustzijn van het Hoge Noorden.
Toekomen
De diepe Wijsheid in de muziek van de IJslandse vrouwen en hun voorbereidingen voor de Winterzonnewende, kussen een verlangen wakker om dit seizoen intenser te ‘verwachten’. Om mij opnieuw Aandachtig open te stellen voor de Diepe Wijsheid van het Bewustzijn van het Hoge Noorden. Zo is de Adventskalender gemaakt en we reizen nu al bijna 2 weken gezamenlijk naar de Diepe Stilte van de Winterzonnewende toe.
Botten
En wanneer december komt met ‘bottenkou’, de gure natte, eerste vorst, voel ik hoe mijn botten trillend in beweging komen om het Vuur uit de Aarde de Ruimte te geven. Niet onbekend, maar met een geheel nieuwe ervaring nu van Ruimte en focus op een volgende realiteit. Ik blijf wat in bed en voel mijzelf langzaam meebewegen naar de Winterslaap. Even nog is er de verleiding om tegen alle signalen in toch nog in actie te gaan buiten de deur. Nee, toegeven aan de Winterslaap. Géén bedrijvigheid, geen doenerigheid.
Bedrijvigheid
Juist in de weken voor en na de Winterzonnewende, kunnen we ons onze waanzinnige bedrijvigheid bewust worden. Omdat de Natuur juist alles behalve bedrijvigheid toont. Alles is op Rust en verwachten ingesteld. Het is de stilste periode van het jaar. Het meeste gebeurt nu onder de grond. Wellicht dat deze Natuurlijke buitenwereld ons uitnodigt om te stoppen met bedrijvigheid. En, wees eerlijk, is dat niet wat je voelt aan verlangen? Verlangen naar een Winterslaap? Rust&Ruimte? Naar niets doen? Naar alleen de impuls volgen? Zonder denkapen? Eenvoudiger?
Radicaal stoppen
Maar de uitnodiging voor Rust&Ruimte, voor stoppen met bedrijvigheid, is nog veel radicaler. We zullen zelfs het idee, dat alles wat er gebeurt alleen door ons gebeurt, laten verdampen. Dat bijvoorbeeld de klimaatverandering alleen door onze bedrijvigheid ontstaat en dat we door onze bedrijvigheid het klimaat moeten redden. Dit seizoen vraagt om radicaal te stoppen met dergelijke onnatuurlijke bedrijvigheid en om ons te openen voor iets anders. Voor verwachten. Voor Nature Intelligence.
Verwachten
Radicaal het ultieme verwachten van datgene wat er te gebeuren staat. Een nieuwe impuls, een eerste lichtflits in de donkerste tijd.
Na alle tijden van nietsdoen, tegenwerken&bedrog en aarzeling in onze talloze crises kan deze oproep om radicaal te verwachten bijna cynisch klinken. Maar misschien is deze reflectie op de natuurlijke, cyclische kwaliteit van het Leven eenvoudigweg noodzakelijk en is de reflectie de basis van ons vermogen om levensondersteunend te leren handelen.
Want we kunnen in het radicaal verwachten en in de Ruimte van de Diepe Stilte een ervaring opdoen. Namelijk dat wat wij doen, niet ontstaat in ons, maar dat wijzelf worden gedragen in een veel groter weefsel van Levende Lijnen. Op basis van deze Dragende Kracht van de Aarde is onze bedrijvigheid dan wellicht op de lange termijn veel krachtiger en werkzamer dan in de bedrijvigheid van de waanzinnige, doldraaiende stilstand van nu.