Nav het BNNVARA-programma BOOS en het grensoverschrijdende gedrag dat bij The Voice naar buiten is gekomen brengt NRC een artikel Les 1, en 2 en 3: jouw lichaam is van jou (1 februari 2022). In het artikel de suggestie om meer aandacht te besteden aan de basis van het probleem: de seksuele opvoeding. Belangrijke suggesties gaan over respect, weigeren, grenzen aangeven en ‘nee’-zeggen. Aan het woord zijn experts op het gebied van kindermishandeling en therapeutische hulpverlening. Een belangrijke alinea gaat over ‘Afwijzing accepteren’. Ik draai een tijdje om het artikel heen, misbruik van vrouwen en het vrouwelijke gaan mij aan mijn hart, totdat mijn oog valt op de afbeelding bij het artikel. Dan heb ik m scherp: Van wie is mijn Lichaam? Volgens mij ligt deze vraag aan de basis.
Mijn lichaam is van mij
De affirmatie ‘je lichaam is van jou’ laat ik even door mij heen gaan. Er ontstaat afstand tot mijn lichaam. Ik praat en denk over mijn lichaam, als een afgesplitst deel van mijn geheel. Ik zet mijn lichaam op afstand. Praten over mijn lichaam, als ding, is onderdeel van onze cultuur. Het is net alsof door de afstand tot mijn lichaam ik vervreemd raak van mijn lichaam. Het wordt daarmee lastiger om je lichaam goed te voelen, lichaamsbewustzijn te ontwikkelen en om je volledig veilig te voelen via je lichaam in de samenleving en op de Aarde. Goed aarden en voelen waartoe je hier bent, zonder dat die vraag je de angst om het hart doet slaan. Kun je door de culturele afstand tot ons lichaam diep ervaren ‘Mijn lichaam is van mij’?
Een cultuur van afstand
We hebben in onze samenleving sowieso een cultuur van afstand. De laatste twee jaar is dat meer dan ooit tot uitdrukking gekomen en gecultiveerd. We zijn echt héél ver gegaan in het creëren van afstand. Zo ver dat er nu ook afstand is tussen de burgers en de staat. Waar je maar kijkt kun je zien hoe afstand in onze cultuur zich nu levensgroot heeft gematerialiseerd. Kunnen we in zo’n samenleving nog voelen ‘Mijn lichaam is van mij’? Is het toeval dat grensoverschrijdingen (seksueel en medisch) nu actueel zijn?
Opvoeding?
Op de één of andere manier ervaar ik in het artikel bij ‘opvoeding’ óók een afstand. Alsof opvoeding instrumenteel gedrag is geworden. Gedrag van een vader of moeder dat in essentie heel Natuurlijk en vanzelfsprekend is, moet nu aangeleerd worden. Op een consultatiebureau bijvoorbeeld. In het artikel óók de tips van de experts over hoe je iets wat in de basis Natuurlijk is moet aanleren. Waarom weten we dat niet meer zelf? Waarom voelen we dat niet meer zelf?
De Aarde
Tijdens mijn studietijd bracht ik 9 maanden door in Tanzania. Reizend van de ene naar de andere dispensary, zgn Decentralized Local Health Services heb ik veel bevallingen gezien. Een aantal maakte grote indruk op mij. Nadat de baby was geboren werd de baby eerst op de Aarde gelegd. Er was tijdens de weeën een kleine ceremoniële plek gemaakt op de grond voor de kleine. Terwijl de kleine op de Aarde lag, zongen de aanwezige vrouwen gebeden en vroegen de Aarde om de kleine te dragen, te verzorgen en te koesteren. Daarna legden ze de baby zingend en biddend op de buik van de moeder. Dat de moeder de verbinding van het kind met Moeder Aarde zou eren. Eén van de Tanzaniaanse vrouwen zei terloops tegen mij “je lichaam is van de Aarde”. Ik voelde het tot in mijn vezels dat het waar is.
Heiligheid
Ik voelde tot in mijn vezels de verbinding met het bewustzijn van de Dragende Aarde en daardoor de heiligheid van mijn lichaam. Dat de Aarde de bron van creatiekracht en levenskracht is voor mijn leven en lichaam. Dat deze heilige verbinding de basis is van Leven-Dood-Leven. De Aarde heeft het leven toevertrouwd aan mijn lichaam. Ik hoef het leven alleen maar zelf in te ademen.
Het was zo’n magisch Moment van Eeuwigheid waarin ik begreep wat heiligheid is. De heiligheid van het Lichaam leerde ik via de Dragende Aarde. Ik vond een ervaring op de vraag van wie is mijn lichaam?
Afwijzing accepteren: Integriteit
Waar zijn we nu? ‘Je lichaam is van jou’. Iemand buiten mij kent mij dat eigendom toe. Kennelijk hebben we ook iets met ‘je lichaam is niet van jou’, getuige de grensoverschrijdende ervaringen. Jouw lichaam is instrument voor het plezier of ideaal van een ander. Zonder toestemming. Heeft onze grenzeloosheid iets te maken met de vervreemding van het lichaam en de Aarde? Dat we de heiligheid van het Leven niet meer voelen? Zover verwijderd zelfs dat we grenzen overgaan met het dwangmatig toedienen van gentherapie? Deze kwesties van integriteit delen iets van overrompeling. Van traumatisering, van ontheiliging van het lichaam en het leven. ‘Van wie is mijn lichaam’ is de vraag die we moeten beantwoorden bij integriteitsschendingen van het lichaam, medisch of seksueel. Om te ontdekken dat het een onzinnige vraag is, die overbodig zou moeten zijn.