“Dat wil ik ook!”, appt zij mij. ‘Ik zie dan die bankjes in je blog, wat je allemaal hoort en beleeft. Dat wil ik ook!”. Ze heeft de stoute schoenen aangetrokken en samen vinden we een datum en gebied waar we heen gaan. Voor Being Alive – wandelcoaching met onverdeelde Aandacht. In Berkheide in Wassenaar zijn talloze bankjes. Gaandeweg ontdekken we dat er voorbij dwang een diepe Stilte is.
Verlangen
Ook bij mijn reisgenoot is er dat sterke verlangen om de diepe Stilte te ervaren. “Ik merk dat ik aldoor in mijn hoofd blijf. Dan voel ik mijn hart wel, maar ik kom niet verder. Ik word niet stiller van binnen”. Eenmaal op ons eerste bankje zakken we ieder in ons zwaartepunt. Dat gaat vaak gepaard met diepe emoties, met laten gaan en ontspanning. Er komt een weldadige prikkeling uit de Dragende Aarde op gang. Een prikkeling die kalmeert en afleiding neutraliseert. ‘Moeten’ en dwang raken hun opjagende effect kwijt. Denkapen zwijgen.
Impuls
Hoe zou het Leven zijn zonder dwang?
We lopen stil, genietend van de omgeving naar een volgend bankje. In een kleine duinvallei is de weldadige rust voorbij dwang te voelen. Er staan nog orchideeën in het drasgebied en in het lage gras zitten de jonge boomkikkers veilig en beschut te wachten. “Dan is er alleen nog maar impuls. Een aaneenschakeling van impuls waar je op voort beweegt”, mijmert mijn reisgenoot. “Hier kun je volgen wat opkomt”. Er is geen dwang. Wanneer er dwang is, is er geen toeval.
Hoe krijg je toegang tot deze Ruimte zonder dwang? Hoe is jouw unieke toegang daartoe?
Nieuwsgierigheid
“Grootsheid is het, die Ruimte”, wanneer we op een volgend bankje zitten en Nieuwsgierigheid het werk laten doen. In de Aanwezigheid die we voelen kan alles oplossen. Zó kort en eenvoudig kan het zijn. We wisselen een tijdje uit over ‘lijden’ nav de tekst die op ons bankje staat. Hoe zit dat eigenlijk met ‘lijden’? Voorbij dwang is er diepe Stilte en verliest ‘lijden’ haar oude betekenis. Dwang en lijden zijn zó met elkaar verknoopt. Liefde beschermt juist tegen het ‘lijden’. Zwijgend staren we het landschap in. Steeds verder voorbij dwang.
Niemals sind wir ungeschuzter gegen das leiden als wenn wir lieben – Goethe
De taal voorbij dwang
Dwang is een van buitenaf of een van binnen geïnternaliseerde stem. Vaak een stem van iemand die dwang heeft uitgeoefend of iemand die over je grenzen is gegaan. Fysiek, emotioneel, mentaal of in jouw unieke verbinding met het Grotere Geheel. Het is nog niet zo eenvoudig om die stem van of in jezelf te herkennen. De taal is dogmatisch en normerend.
Welke taal is er wanneer je voorbij dwang gaat? “Wat is er nodig, wat is belangrijk, wat is handig?” is een triade die de Aandacht en impuls van binnenuit laat voelen. Een impuls die krachtig en resoluut van binnenuit opwelt. Met deze taal en deze impuls neem je voorbij dwang je Eigenmachtigheid terug. Voorbij dwang is de diepe Stilte.
De heiligheid van het landschap
Op ons laatste bankje kijken we uit over de zeereep. Zacht golft het landschap in een eeuwig ritme van traagheid en stilte. “Hoe voel je nou die heiligheid?”, fluistert mijn reisgenoot. Heiligheid is een resonans, waarvoor je je raciaal openstelt. Waarnaar je nederig uitreikt. Wil jij verbinding maken, toenaderen of wacht je af? We beleven een magisch Moment van Eeuwigheid.
Na een weldadige dag wandelen we terug naar de auto. Alles is gedaan wat te gebeuren stond. Voorbij dwang is diepe stilte en heiligheid.
