Het pad is maar een paar meter zichtbaar. Dan komt de Ruimte. Dan stopt ook de tijd. Hoever is het lopen door de onzichtbaarheid naar Härlingen? Een oase, mytische plek haast, aan de rand van het Töfsingdalen Nationalpark.
Er hipt een Kwikstaartje om mij heen. Alsof het wil zeggen “Kom, laten we uit de Tijd en de Ruimte vliegen”.
Dat kan hier makkelijk. Er is werkelijk niets dat je afleidt of je aandacht trekt dan behalve de diepe stilte van de eeuwige Aanwezigheid van de Natuur. Hier is een Ruimte uit de tijd. Wàt een weldaad!
Dieren
Het Kwikstaartje is zo’n diertje dat je kan meenemen uit de tijd. Hij kan je meenemen naar een Moment dat er geen mensen zijn, geen drukte. Een Moment waarin de Ruimte zich kan uitbreiden.
In de verte links van mij zie ik Rendieren lopen. Ze veren over de bodem met een wonderschone souplesse. Al eeuwen zien mensen hier Rendieren. Ze brengen mij met hun eeuwige aanwezigheid steeds verder in een andere tijd. Er is een Ruimte uit de Tijd.
Landschap
De diep stille bossen van Töfsingdalen, de schaduw over het Härlingen meer, de lichte bossen verder weg en de bergen van de Härjedalen in Jämtland, ze overweldigen mij met hun trage, uitgerekte tijdlijnen voorbij de waarneming. Het is niet moeilijk om hier mee uit te dijen in de traagheid en stilte.
Hoe lang is dit landschap hier al? Kijk ik naar het verleden òf kijk ik in de toekomst? Het is net of dit landschap een oergeheugen herbergt. Een oergeheugen waarin alles samenkomt wat dit landschap bewaart. Een plek waar alles naartoe evolueert en ook weer vandaan evolueert. Een herinnering hoe het Leven Natuurlijk geleefd wordt. Dit landschap is een Ruimte uit de Tijd.
Uitwisselbaar
Het lijkt wel alsof in de Ruimte uit de Tijd het verleden onbelemmerd naar de toekomst kan stromen. En dat de toekomst naar het verleden stroomt. Als een voortdurend weven vanuit alle kanten. Wevend door de Ruimte gaan. Niet lineair of cyclisch. Niet voorwaarts of achterwaarts, nee, een Beweging zonder bestemming dan behalve wederzijds levend zijn, genietend, uitstralend. Een Natuurlijke Beweging in een volgende staat van zijn. In dit wevende gevoel is er geen onderscheidend verleden of toekomst meer.
Kunstmatig
Is het werkelijk zo dat we naar een ‘nieuw tijdperk’ gaan? Een tijdperk gedomineerd door technologie, informatica? Algoritmes, kunstmatige ‘gezond’heid, synthetisch eten, leven op voorwaarden van goed gedrag? Opgelegde tijd en opgelegde ruimte? Cyborgs?
Ik schoffel wat met mijn voeten in de kleine stenen op het pad. De Ruimte in de Tijd is zó levenskrachtig, onstuitbaar aanwezig via mijn voeten omhoog. Steady as a rock. Oud en nieuw zijn volkomen inwisselbaar in het oergeheugen van de Aarde. Wat telt is de wens om te leven, in alle diepten en vreugdes van het bestaan, doorheen de omwentelingen. Buiten de tijd en buiten de ruimte is er alleen het dragende oergeheugen van de Aarde. Die herinnering aan het Leven zonder manipulaties, engeneering en gecreëerde illusies. De Aarde weet het nog.
Controle
Hoe lang heb ik hier staan kijken en mij laten meenemen door het Kwikstaartje en het landschap? Zie ik de Rendieren nog? Er steekt een wind op. De wind gaat draaien, de windvegen in de lucht kondigen wat regen aan. Hoe triviaal lijkt ons gemodder om de Natuur onder controle te krijgen. Om de mensen onder controle te krijgen. Om onszelf onder controle te krijgen. Wanneer je je eenmaal laat meenemen door het Kwikstaartje en het landschap, door de Ruimte uit de tijd. De enige controle die nodig is, is om je niet te laten afleiden van dit dragende oergeheugen van de Aarde.
Het ritme van mijn voetstappen komt in een fijne, wevende cadans. Later in de vallei snoep ik van de overvloedige Bosbessen.
