In mijn beschaving mis ik

In mijn beschaving mis ik

In mijn beschaving mis ik
de heiligheid van de Natuur.
Authentieke heiligheid.
Mijn beschaving is de getemde Natuur
van stad en park, so manucured.
Wie kent nog een heilige plaats
die veel heiliger is dan
alle kathedralen van Europa?

In mijn beschaving mis ik
de heiligheid van de natuurlijke ritmes.
Authentieke ritmes.
Mijn beschaving is die van getemde ritmes,
zonder cycli, alleen afstervende rechtlijnigheid.
Wie kent nog de heilige tijdloosheid
van Stenen, die onze
voorchristelijke botten bewaarden?

In mijn beschaving mis ik
de heiligheid van de innerlijke ontroering.
Authentieke ontroering.
Mijn beschaving is die van vergetelheid,
tussen de stadsmuren is het niet moeilijk om
het mysterie je niet te laten raken.
Wie kent nog de overweldigende ontroering
van een Magische Moment van Eeuwigheid,
van een heldere sterrenhemel?

In mijn beschaving mis ik
de heiligheid van de draagkracht van de Aarde.
Authentieke Draagkracht.
Mijn beschaving is die van het plunderen,
van de Westerse Joods-Christelijke hoogmoed,
die met haar wetenschap en experts,
het Leven reduceert tot een beheersbaar model.
Wie kent nog de diepe ervaring van
de Dragende, Verzorgende en Koesterende Aarde,
die ons iedere morgen wakker kust met het oervertrouwen?

In mijn beschaving mis ik
de heiligheid van de Wijsheid.
Authentieke Wijsheid.
Mijn beschaving is irrationeel en vervreemdend,
dolend van angst voor vergaan van lijf en goed.
Wie kent nog de Wijsheid van de regenererende
en vernieuwende krachten van de Levende Lijnen,
van de Aarde,
eenmaal toegegeven aan de Dood?

In mijn beschaving mis ik
de Heiligheid van de Natuur.
Authentieke Heiligheid.
Uiteindelijk vind ik het.
In mijn innerlijke landschap.
Een magisch Moment van Eeuwigheid.