Mijmerend op een bankje en kijkend naar het oeroude, paradijselijke landschap met Jeneverbessen dringt zich een inzicht op: Onthouden wat vergeten is. We hebben een oude cultuur, een traditie, een oude gemeenschap. Waarin Kennis en Wijsheid geborgen is. Laten we onthouden wat vergeten is. Hoe ver moeten we terug?
Eden
We kennen allemaal het allegorische verhaal van de Hof van Eden, het verhaal van de mensheid in een oertuin. Misschien geeft een frisse blik op dit concept ons een nieuw beeld. Niet als een plek in het onbewuste van de mensheid, maar als de ongerepte en overvloedige plek die de Aarde ooit was. In korte tijd, na het einde van de laatste ijstijd, bevolken de planten de Planeet en beslaan uitgestrekte gebieden in bos en savanne. Voor onze voorouders, zo’n tienduizend jaar of langer geleden, is de Aarde een paradijs van overvloed, deels omdat er zo weinig mensen zijn en deels omdat de mens niet veel gelegenheid heeft om de natuurlijke omgeving te exploiteren, uit te putten en te verwoesten. Dat komt pas veel later.
Afgedwaald
Waar bevinden we ons nu. Onze woonplekken, onze cultuur en onze tradities zijn beschadigd, uitgeput, manicured en gedegradeerd door onze eigen acties. Je kan duidelijk zien hoe ver we van Eden zijn afgedwaald. Visies op de toekomst, vaak van spirituele aard, zijn divergerend geworden. Een dwingende, kunstmatige visie, die een transhumanistische wereld van geavanceerde technologie oplegt, in synergie of zelfs versmeltend met de menselijke ervaring. Technologie overwint onze problemen op deze Planeet en bereidt ons voor om naar de sterren te trekken. We zijn al verder kunstmatig geworden dan we denken. Onze realiteit is vaak maar een armlengte lang en via een klein beeld dag en nacht en onweerstaanbaar bereikbaar. Zware metalen in ons lichaam maken ons gevoelig voor invloed via elektro-magnetische velden. We zijn meer hybride en kunstmatig dan we denken. Gelukkig kunnen we uit die kooi.
Retrospectief
Een andere visie is volledig menselijk, retrospectief in zijn ideologie. We kijken in ons eigen verleden naar de antwoorden op de problemen van vandaag. We proberen vooruit te komen door het beste van ons verleden en heden te combineren, in plaats van een reconstructieve benadering van onze toekomst te volgen. De geschiedenis staat vol met voorbeelden van mislukte beschavingen, dode spiritualiteiten en gedoemde ideologieën, maar ze staat óók vol met schitterende voorbeelden, vaak geïsoleerde invloeden, die werkten en weer zouden kunnen werken als ze een halve kans kregen.
Schatkamer
Onze grote uitdaging als mens lijkt te zijn om te leren onze fouten niet steeds te herhalen. Op de hoogte zijn van ons verleden en de tekortkomingen ervan is de sleutel tot het maken van een betere toekomst. Als we maar kunnen leren wat we niet moeten doen, dat kan ons een heel eind helpen om te leren wat we wel moeten doen. De geschiedenis is bezaaid met lessen over beide aspecten van deze kennis. Zowel wat we moeten omarmen als wat we moeten vermijden. Zijn we bereid om in deze schatkamer te duiken met echte toewijding of waardering voor de lessen die daar te vinden zijn? Zijn we bereid om deze Vindplekken op te zoeken?
De toekomst uitnodigen
Een van de redenen dat ik deze blogs en De Nieuwe Bibliotheek en over Inheems Bewustzijn schrijf, is dat ik me ervan bewust ben dat de oplossingen voor veel van onze moderne menselijke levensstijlen al heel lang bestaan. Het uitnodigen van de Toekomst is misschien niet zozeer een proces om iets nieuws te leren, maar om te onthouden wat vergeten is. Op de meest basale niveaus zijn de fundamenten van het leven afhankelijk van het voedsel dat we eten. De dagelijkse alchemie van het omzetten van opgeslagen zonlicht (planten en dieren als voedsel) in de energie om te leven is zo vanzelfsprekend dat de meeste mensen niet eens nadenken over wat het eigenlijk is of vertegenwoordigt. Of het de moeite waard is om in eigen beheer te houden.
Voeden is een heilig proces.
‘Troep erin is gelijk aan troep eruit’, het is het netto-effect van zo weinig zorg voor de kwaliteit van ons voedsel. Hoe het wordt geproduceerd, Aandacht en Waardering voor het Leven en de Dood van levende wezens waaruit ons voedsel bestaat, en hoe het wordt bereid en geconsumeerd. Voor veel mensen is er tijdens het hele proces niets heiligs – van de geboorte van een zaailing of een dier tot het eten van het eindproduct. Op een dieper niveau, als we kijken naar de totale afwezigheid van het heilige in ons voedsel, dan is het nauwelijks een verrassing dat we er zo slecht aan toe zijn als individuen. Als gemeenschappen en als soort, met de domino-effecten in landschappen die over de hele Planeet weerklinken.
Voedsel is slechts één aspect van onze relatie met de geest en met de Natuur. Dit alleen al zou alarmbellen moeten doen rinkelen, aangezien het zo fundamenteel is voor ons bestaan. Als we onze relatie tot voedsel en de werkelijke Waarde ervan kunnen veranderen, de heiligheid van de hele handeling herontdekken, van intentie tot consumptie, dan is er enige hoop dat we in staat zullen zijn om complexere kwesties op een heilige en holistische manier aan te pakken. Laten we onthouden wat vergeten is.
Hoe ver moeten we terug?
Laten we onthouden wat we vergeten zijn over hoe we tot deze erbarmelijke stand van zaken zijn gekomen. Het is een proces dat vele duizenden jaren duurde. Met een geleidelijke verschuiving in onze perceptie en houding ten opzichte van de Natuur. Mensen nemen deze jaren collectief beslissingen. Ze zullen honderden of zelfs duizenden jaren van invloed kunnen zijn op de toekomst van de mensheid en deze Planeet. Het is belangrijk om te onthouden wat vergeten is. Dat onze Planeet een Natuurlijke wereld is en dat het kunstmatige, hybride perspectief ooit hier in onze wereld geplaatst is. Het kunstmatige, hybride perspectief is niet native van onze Aarde, maw het is niet op Aarde ontstaan, maar hier terecht gekomen. In essentie is het een beïnvloeding van Overweldiging. Overweldiging van het Heilige, het creatieve principe, van het Vrouwelijke. We zien er nu de nadagen en extreme uitwassen van.
Zoveel gebieden van het menselijk leven worden momenteel opnieuw geëvalueerd. Zoveel van wat we hebben gedaan of doen wordt in twijfel getrokken. De toekomst lijkt daardoor onzeker. Vooral onzeker voor diegene die niet kan onthouden wat vergeten is. Wie kan onthouden wat vergeten is, weet wat er nu nodig is.