Mijn wandelgenoot voor Being Alive barst meteen los wanneer we elkaar bij het station treffen. Over de coronamaatregelen en dan met name de uitsluiting die zij heeft ervaren. Ze is er nog steeds onthutst over. Woedend eigenlijk. We wandelen die dag samen door het Haagse Bos, langs waterpartijen en statige Beuken van alle leeftijden. Dwalend ontdekken we de sleutel voor haar: In de verte kijken.
Woede
Onbehagen, boosheid, woede. In onze buitengewone normatieve samenleving hebben we een gespannen omgang met Woede. En dat is jammer, want van de drie heeft Woede een enorm potentieel. Woede kan levensreddend zijn (lees meer). Het kan je in één keer uit je beklemming katapulteren. Woede is pure Vuurkracht! De magie van transformeren, harmoniseren en initiëren. Maar wat is het, dat bij haar die Woede zijn werk niet heeft kunnen doen?
Zien
‘Ik kan gewoon niet begrijpen dat mensen zoiets doen. Elkaar uitsluiten. Ik kan het gewoon niet zien wat dat is, kan het niet begrijpen. Ik wil het begrijpen”. Wanneer we rustig verder praten, wordt duidelijk dat zij is vastgelopen in haar ervaring. Ze geeft aan, dat ze niet goed ‘aan staat’, niet goed in focus kan blijven. Haar blikveld is nauw. In haar taal merk ik op, dat zij liefdeloos over zichzelf spreekt. Er is een naar, geïnternaliseerd stemmetje, dat haar voortdurend bestraft, beschaamt en beschuldigt. In een oogwenk zie ik in welk patroon zij is vastgelopen.
We zijn vergeten hoe we moeten kijken en opmerken. In plaats van te observeren en reflecteren doen we de dingen in overeenstemming met aangeleerde patronen.
Pappa
‘Luister maar naar pappa, want die weet het beter’, de diepe patriarchale wond van het vrouwelijke. Ze bevindt zich daarmee overigens in een groot gezelschap. Het gezelschap van gelijk halen en geneuzel, pruttelend als een oud koffiezetapparaat. Steeds maar weer vastlopen, meelopen en teruglopen. Niet verder komen in en met dat gezelschap. Losgeraakt van Eigenmachtigheid. Geen wonder dat ze haar eigen, gewortelde stabiliteit niet voelt. Hoe komen we van afgewezen zijn naar leren? Naar in de verte kijken?
Leren is heel zorgvuldig reflecteren, je rollen uitpluizen, op welke Plek sta ik?
Leren
Het nare, geïnternaliseerde stemmetje van ‘pappa’ is een hardnekkig patroon. Nu de kosmische trillingen zo hoogfrequent worden, komt ook dit stemmetje, deze wond, aan het Licht. Het is zichtbaar in het klein, zoals bij mijn wandelgenoot. En in het groot, zoals in ons landsbestuur en geopolitiek. Het nare stemmetje is hoorbaar in ons sociaal verkeer, in de media, in instituties. Overal komt nu die geconditioneerde reflex van schaamte, schuld en schande aan het Licht, ‘luister maar naar pappa, want die weet het beter’. En we zijn vergeten hoe we moeten kijken en opmerken. In plaats van te observeren en reflecteren doen we de dingen in overeenstemming met aangeleerde patronen.
“Kijk er met een cold eye naar, pak het niet vast”, druk ik haar op haar Hart, “het is niet wie je bent, het is je aan gaan plakken”. We zijn dit ‘koude oog’ keihard aan het leren. Leren is heel nauwkeurig reflecteren, je rollen uitpluizen, wie of wat spreekt er in mij, op welke Plek sta ik? Afpellen, jezelf uitpakken. Wie ben ik zonder alles en iedereen? Met een cold eye.
In de verte kijken
“Op het Moment dat je je gaat oprichten, gebeurt het gewoon”
Tussen de Beuken daalt langzaam de rust in. Het is heerlijk schoppen in de afgevallen bladeren. We maken contact met de Spirit van dit gebied. Dan vraag ik haar om met haar blik in de verte te kijken: 100 meter naar voren, naar links en naar rechts. “Dring met je blik door in de verte, kijk door het bos heen”. Het is even wennen voor haar, ze heeft haar blik veelal naar de grond. Langzaam kan ze zich oprichten. In de Stilte voelt ze hoe ze met Moed gevuld wordt. Moed om iets te doen. En Ruimte: “uit mijn eigen hupsakeetje”. Meer zijn wie je bent (zonder alles en iedereen). Beter voelen ook waar je deel van uitmaakt.
We lopen een tijd in de weldadige Stilte en heling van het Beukenbos.
Aanwezig zijn
Einderloos in de Ruimte kijken en je daarmee verbonden voelen
Na een tijdje voelt zij hoe alles op zijn Plek valt. Hoe ze meer in haar Lichaam is. “Ik kan nu met een open blik Aanwezig zijn en alles laten binnenkomen”. Kalme en open Helderheid, niets vastpakken. We rusten wat op een bankje, samen in de verte kijken. Einderloos in de Ruimte kijken en je daarmee verbonden voelen. Fijn om dat samen te doen. De hypofyse krijgt een mooie upgrade.
Oefenen
Het zal nog wel even wat oefening vragen om dat stemmetje van ‘pappa’ te herkennen en vervolgens te laten verdampen. Om op je eigen taal en woordgebruik te reflecteren, zodat je woorden vindt van Ruimte en Vrijheid. Leren in plaats van afwijzen ook.
En er is genoeg te oefenen met in de verte kijken. Voorbij het gelijk en geneuzel, het gepruttel.
Ruimte en Vrijheid
De huidige energie-omgeving op onze Planeet is ongelooflijk complex, prikkelend en dynamisch. Door de steeds actievere kosmische energie zijn er nu Mogelijkheden om je bewustzijn (‘in de verte kijken’) te verruimen. Het is van vitaal belang dat je je bewust bent van deze flow en dat je ermee verbonden blijft. Zodat je optimistisch en opgetogen bent en voorbereid voor onze collectieve evolutie. Being Alive heeft alles te maken met in de verte kijken. Door onze Onverdeelde Aandacht daarbij brengen we de Toekomst hier.
Wil je verder lezen?:
Waarom Woede levensreddend kan zijn
No big deal – marginalisatie en trauma
Eigenmachtigheid – hoe je de oer-overtuigingen van onze Westerse cultuur overwint
Voorbij dwang is diepe Stilte
Kijken met een ‘cold eye’
Leven we wel?
Rust, Ruimte en Tijd (Take the Journey)