Verlangen
Wat me opvalt, is dat we zo naar de Natuur verlangen. Ik ook! Waarom is dat?
Wat me verder opviel, is dat de indigenous nations dat verlangen niet op die manier hebben als zoals wij.
Zo ontmoette ik een Kuia, een vrouwelijke Elder in Nieuw Zeeland en zij vertelt mij over Kaitiakitanga: ‘care for the land, care for the people, care for the next generations’. Het is hun cultuur en manier van hun plek innemen in het leven, van zorg dragen en behoud van Leven. De idee van de Natuur of Aarde bestaat niet als iets aparts. Het is dagelijkse aandacht, een volstrekte vanzelfsprekendheid.
Ons verlangen naar de Natuur is om er in te verkeren: wandelen, fietsen, trailrunnen. Fotograferen, determineren, tellingen doen. Wij en de Natuur staan apart. Zeg eens eerlijk: hoe vaak ga jij naar buiten om ‘even lekker te verbinden met de Natuur’ in de betekenis van kaitiakitanga?
‘Care’ centraal stellen
Wat me nog meer opvalt, is dat indigenous nations deze care op de één of andere wijze centraal stellen en dat onze westerse samenleving van de laatste eeuwen daarop een hardnekkige uitzondering aan het worden is. In al deze indigenous nations zijn vormen van ceremonies en rituelen voor het verzorgen van het land, voor het weefsel van de gemeenschappen en voor inspanningen om het behoud van leven veilig te stellen voor toekomstige generaties. Ze zien zichzelf als diep verbonden met het land, de Natuur, elkaar en de toekomst. Kaitiakitanga komt hier uit voort.
Sensitief gemis
Waarom grijpen deze indigenous tradtions altijd weer terug naar hun connectie met het land, de gemeenschap en behoud van Leven voor de toekomst? Heeft de crisis in de westerse samenleving te maken met niet meer voelen van deze diepe drievoudige verbondenheid? Een sensitief gemis?
Leven-Dood-Leven
De kuia legt mij uit, dan de diepe onderlinge verbondenheid van het land, de mensen en de toekomstige generaties voorkomt uit oude Wijsheid. Over hoe leven ontstaat, behouden blijft en weer afsterft. Het gaat over de cyclus van Leven-Dood-Leven. Ik voel hoe zij mijn hart aanspreekt, een oude herkenning van deze Wijsheid.
‘Iedereen hoort ergens thuis. Op een plek op de Aarde, in een gemeenschap. Iedereen is verbonden met de toekomst’. Belonging, in tijd en ruimte.
Belonging
Op mijn bankje denk ik er later weer over na. Mijn verlangen is een verlangen naar Belonging, in tijd en in ruimte. Mijn verlangen is om mij gedragen te voelen in de tijd en in de ruimte. De crisis in de Westerse samenleving laat zien dat we ontheemd zijn. We voelen ons niet thuis bij het land, in onze gemeenschappen, in onze toekomst. We tobben met identiteit, met bubbles en angst voor verandering.
Zijn we niet allemaal indigenous? Horen we niet allemaal ergens Thuis? Ergens in het weefsel van de tijd en de ruimte geborgen?