2020 is het jaar waarin de wereld stopte. We zagen branden woeden in Australië, de Amazone en de VS. In het VK hoorden we over de verwoesting van het stijgende overstromingswater. Onze seizoenen zagen we te snel veranderden en de gezondheid van de planeet ging samen met die van ons achteruit. Daardoor worden we ons steeds meer bewust van het verband tussen planetaire gezondheid en menselijke gezondheid. Ik kan mij soms zo machteloos voelen in deze chaos. Toch weet ik dat er in alle chaos, verlies en dreiging fundamentele mogelijkheden zijn. Waar vind ik die nieuwe fundamentele mogelijkheden? Ik denk erover na op het Trekvogelpad tussen Doorn en Soesterberg op een grijze dag in oktober.
Fundamentele mogelijkheden
Hoewel soms moeilijk te geloven, dienen zich nu fundamentele mogelijkheden aan. De mogelijkheden die een wezenlijke vernieuwing teweeg brengen. De huidige chaos van verlies en afsterven laat ons een natuurlijk patroon zien. Het is het patroon van geboren worden, tot wasdom komen en weer afsterven. We kennen deze cyclus van de seizoenen. Zo’n cyclus bestaat ook in onze samenleving. We beleven nu de fase van afsterven.
Behalve dat er nu veel waardevols wegvalt en afsterft, vallen er óók talloze beperkingen weg. Het is zoals altijd met ouder worden en de naderende dood. Vele beperkingen, die tijdens het leven ontstonden, vallen weer weg. Dat wat puur is, wordt zichtbaar. En dáár zitten de fundamentele mogelijkheden. In de ruimte van de wegvallende beperkingen. Vervolgens ontstaat Ruimte voor Nieuw Denken. Over nieuw leven na de dood.
Grotere bewegingen
Wanneer ik uitzoom zie ik dat er al langere tijd in onze wereld een emergent systeem is van destructie. Emergent wil zeggen dat het systeem, dat gecreëerd is door relaties en interacties van mensen, in hun samenwerking voor een destructief effect zorgen. In hun eentje krijgen ze dat nooit voor elkaar. Bovendien, laat staan dat ze het zo willen. De destructie brengt een totale verandering en heroriëntatie op gang. We kijken naar een collectief patroon dat we zelf genereren. In dat patroon van destructie vallen ook allerlei beperkingen weg. Bijvoorbeeld van eeuwenoude manieren van denken en overtuigingen over onszelf en de planeet. De spanningen ontstaan door de destructie kunnen daarna alleen opgelost worden door een diepe en werkelijke verandering. Wat overblijft is onsterfelijk. Het biedt talloze mogelijkheden.
Wat staat mij nu te doen?
Het vraagt nogal wat om de fundamentele mogelijkheden die ontstaan te ondersteunen. Wat nodig is, is een diepe affectie voor onze Aarde, haar bewoners en de Schepping. Affectie is niet een zwakke of tijdelijke emotie. Het is een tijdloos en voortdurend gevoel van genegenheid en liefde, dat sterker is dan de persoonlijke en romantische emoties die vooral bevrediging zoeken. Het is het gevoel dat partners of vrienden kennen die samen veel meemaken. Affectie is daarmee het cement van sterke en veerkrachtige gemeenschappen en partnerschappen.
Veerkrachtige gemeenschappen
Deze gemeenschappen kunnen de gevolgen van destructie opvangen. Ze zijn alert op de mogelijkheden die ontstaan. Zij zien de crossing points: stilvallen en verstollen òf verder groeien en ontwikkelen.
Omdat ze al langer met elkaar vitaal samen te werken ontwikkelen zulke gemeenschappen uithoudingsvermogen, kracht en een stevige verbinding met de Aarde. Dankzij hun innerlijke richting voelen ze aan wat Nu nodig is. Dergelijke veerkrachtige gemeenschappen hebben veel ambitie om bij te dragen aan de diepe en werkelijke verandering als antwoord op natuurlijke destructie.
Keuze
Er zijn allerlei onbewuste krachten en ongeziene invloeden die nu zichtbaar worden in ons dagelijks leven. Daardoor komen de krachten van Leven-Dood-Leven heel langzaam in ons bewustzijn. Geleidelijk aan zien we hoe in alle chaos, verlies en dreiging fundamentele mogelijkheden zijn. We leveren daardoor op dit moment een enorme inspanning om een keuze te maken voor een goede afloop.
Wind en Aarde
Op de zandverstuiving roert de wind in het zand van de Aarde. Het zwiept het zand in kleine rondjes voor mij uit. Bij een boomwortel ontstaat een heuveltje. Bij het heuveltje klemmen de korreltjes zich stevig aan elkaar vast. Samen kunnen ze een nieuwe vorm laten ontstaan. De wind (spirit) raakt de Aarde (de materie) aan.