Recent sloot ik aan bij een Dialoog, waar veel te beleven was rond Erbij blijven. Dat dit één van de moeilijkste aspecten van een diepgaande dialoog is, werd me weer pijnlijk duidelijk. Erbij blijven, met je volledige oordeelsvrije aandacht is ongelooflijk moeilijk wanneer emoties en overlevingsmechanismen zich melden. Het wordt ronduit spannend. Lukt het om gezamenlijk en vitaal doorheen deze fase te komen, dan wordt het mogelijk om een helende en werkelijk vervullende Dialoog te hebben. Voor de deelnemers en de collectieven. Wat ik ontdekte over Erbij blijven wil ik graag met je delen. Ik zoek er een zonnig bankje voor op bij de rietlanden. Ik laat het heilzame Water haar werk doen om mijn balans te hervinden.
Vanzelfsprekend
In een fase tijdens deze bewuste Dialoog spreken we over eenzaamheid en alleen voelen. Voor mijzelf sprekend ervaar ik mijn verbinding met de Dragende Kracht van de Aarde daarbij als helend. Mijn contact met het bewustzijn van de Aarde voelt als dragend, verzorgend en koesterend. In het gesprek liet ik één van de anderen deze verbinding voelen op zijn verzoek.
Dat deze verbinding niet voor iedereen vanzelfsprekend is, ja zelfs vervreemding oproept, wordt mij duidelijk wanneer plotsklaps drie deelnemers, middenin deze fase om de verbinding voelbaar te maken, het gesprek verlaten voor een onaangekondigde pauze.
Verbijstering
Ik was verbijsterd, ontredderd eigenlijk. Ik begreep er werkelijk niets van. Op dat moment worstel ik met de incongruentie in ‘getuige willen zijn van alles wat zich voordoet in de Dialoog’ en het plotsklapse weglopen van drie deelnemers. Ik worstel het gehele gesprek met de zoektocht naar een wezenlijke verbinding en vind hem niet. Wat ik ontdekte over Erbij Blijven is, dat als de verbinding er niet is, er dan geen uitnodiging lijkt om Erbij te blijven. Zonder verbinding krijg je te maken met oordeel, verwijt en afweer, ingegeven door de overlevingsmechanismen.
Lijden
In alle rust laat ik op mijn bankje de ervaring nog eens door mijn systeem lopen. Wat was de aanleiding dat eenzaam en alleen te voelen thema werd? En wat was de aanleiding dat ik de enorme naar binnen drijvende stormkracht via mijzelf begon te voelen? Waarom pauzeerden de drie deelnemers zo onaangekondigd en zonder afstemming?
Langzaamaan dringt tot mij door, dat het gemis aan verbinding de onderliggende dynamiek is. Ofschoon we al 4 keer samen zijn gekomen, is er nog geen veilige, heilzame verbinding ontstaan. Zóó volledig veilig dat als het er op aankomt, dwz als intense emoties en overlevingsmechanismen zich melden, iedereen erbij kan blijven. Wanneer je je verzet tegen die heftige emoties en overlevingsmechanismen ontstaat lijden. Uiteindelijk laat je elkaar alleen. Dat is wat ik ontdekte over Erbij blijven. Dat de overlevingsmechanismen zó sterk kunnen zijn, dat je elkaar alleen laat.
Omkering
Waarom kan er geen heilzame verbinding ontstaan, vraag ik mij vervolgens af. Wat zit er tussen?
Hoe geven we gehoor aan die enorme je naar binnen drijvende stormkracht, die zo destructief en heftig kan aanvoelen? Die zo zuiverend is en wanneer ze zich mengt met diep begrijpen de omkering geeft? Die naar binnen drijvende kracht die oude vormen, patronen en gewoontes oplost?
Hoe kunnen we gehoor geven aan die omkering van gebruikelijke zienswijzen, aan het opgeven van persoonlijke vormen, gewoontes, ranking in de groep en situaties, alles ten behoeve van een non-persoonlijk doel? Zelfs van een transpersoonlijk doel? Hoe verdragen we dat waar je aan vasthoudt uiteen valt? Waarom gebruiken we de kracht van de groep niet? Allemaal vragen die een oproepende kracht hebben wanneer ik naar het Water kijk.
Deze omkering, dit uiteen vallen, voelt wellicht als verlies, maar het leidt uiteindelijk tot collectieve groei.
Energie terugtrekken
Het Water voor me is glad als een spiegel. De spaarzame wolken trekken spannende flarden op het wateroppervlak. In de Stilte zoek ik naar de formatieve kracht van het Water, van de potentie, van de zuivere vormende kracht van de Liefde. Het Water laat me voelen, dat de formatieve energie zich terugtrekt. Eerst is de omkering nodig. Dat vraagt tijd. Ruimte en Onvoorwaardelijkheid.
Dat is wat ik ontdekte over Erbij blijven: dat de potentie, dat wil zeggen de formatieve kracht, Onvoorwaardelijkheid vraagt. Om te ontstaan en te bestaan.
Dragende kracht
Wanneer dit allemaal tot mij doordringt, ben ik dankbaar voor deze ervaring.
Ik heb de Kracht van Water en Vuur door mijn lichaam voelen gaan. Hoe het Vuur van de stormkracht de subtiele formatieve kracht van het Water beschermt. En steeds voel ik de verbinding met de Dragende Kracht van de Aarde daarbij. Hoe ik gedragen, verzorgd en gekoesterd wordt door een Kracht uit de Aarde, die het Behoud van Leven, ook mijn Leven, als transpersoonlijk doel heeft.
Ruimte
Als ik terug wandel naar huis en terugkijk op mijn ervaring voel ik weer hoe de vrije Ruimte lonkt. In die Ruimte voel ik weer hoe we zoveel groter zijn dan onze persoonlijke besognes. We zijn niet wat we voelen of meemaken, we zijn véél groter dan dat. De verbinding daarmee ervaar ik altijd als het ‘Grote Genieten’. Moeiteloos en Lichtvoetig. Wàt een Bevrijding iedere keer weer.