In een Online-Dialoog – Veranderen stelden we onze veranderingsgevoeligheid aan de orde. Wat neem je waar aan veranderingen, in de buitenwereld en in je binnenwereld? Wat laten de veranderingen in de Natuur ons zien? Steeds dieper daalden we af in al die veranderingen om ons heen, die op het eerste gezicht zo oppervlakkig lijken. We kwamen uit bij de indringende vraag ‘Leven we wel?’ Een vraag waar filosofen en mystici zich al eeuwen mee bezig houden. Zo ging dat in onze Dialoog: je komt met een vraag en je gaat met een vraag.
Onze veranderingsbereidheid
Om ons onderwerp te verkennen, stellen we ons de vraag hoe het zit met onze eigen veranderbereidheid.
Verandering speelt zich dan bijvoorbeeld af als je ergens naar toe wilt ontwikkelen. In je dagelijkse context is het dan fijn als er niet zoveel verandering is. De rust is dan juist weldadig. Een deelnemer vertelt dat hij uit zijn judo-practice leert, dat meebewegen met veranderingen helpt om een hoger doel te bereiken. Iemand anders voelt haar veranderbereidheid vooral als de verandering ten goede komt aan het hoogste goed van alle betrokkenen. Dat zijn voor haar de interessantste en urgenste veranderingen.
Buitenwereld
Opening
Wat merk je op dat er nu verandert in de buitenwereld? De coronamaatregelen zijn nu afgeschaald. Het lijkt of veel van de maatregelen hebben geleid tot gewoontevorming, dwz dat er veel mensen zijn die de maatregelen handhaven ook als het niet meer hoeft. Regel is gewoonte geworden. Een prettige verandering is, dat de mensen weer toegankelijker worden voor een praatje nu het gezicht weer open is. Daardoor zie je sneller met wie je van doen hebt. Het eeuwige aftastend en twijfelend om elkaar heen draaien is gelukkig voorbij nu we meer mogen zien van elkaar. Aan de schimmige, sociale onveiligheid kan een einde komen.
Surveillance
Eén van de deelnemers ziet dat de surveillance gaat toenemen. Er is een enorme uitrol van technologische controlemaatregelen gaande. Daarnaast zijn er allerlei technische aanpassingen gedaan aan app’s. En recente wetgeving is gericht op het tegengaan van individuele uitzonderingen op de coronamaatregelen. Zij voelt dat allerlei uitgangen om je eigen verantwoorde keuzes en afwegingen te maken nu dicht gaan.
Enerzijds zien we toegenomen openheid, anderzijds zien we juist een verder dichtgaan van individuele handelingsvrijheid. Oo is op te merken dat ons democratisch bestel met al zijn grondrechtelijke waarborgen voor burgers nauwelijks nog functioneert.
Binnenwereld
The cold eye
Bij sommigen is in de binnenwereld een toegenomen Stilte en Diepte te ervaren. Die wordt steeds gemakkelijker toegankelijker, ja zelfs als altijd aanwezig om in te verblijven, juist ook in contact met de buitenwereld. Het leidt tot een grote helderheid over wat er gebeurt en over de samenhangen en patronen die vanuit dit stille perspectief zichtbaar worden. Het ‘mentale’ verandert: het ‘denken’, vaak zo versluierd door allerlei gedachtevormen, onbewuste conditioneringen en emotionele denkapen, schuift op naar ‘geestelijke helderheid’. Eerder noemde ik dat wel the cold eye.
Intimidatie
Een ander noemt de mentale druk, repressie en intimidatie die toeneemt en, als je niet helder bent, je binnenwereld kleinmakend binnenkruipt. Leven we wel dan? Anderzijds is er ook bevrijding en ruimte voelbaar door het vele persoonlijke transformatiewerk dat is ondernomen. De Magische Plek, dat is de Plek in onze gemeenschap en samenleving waar je het allerbeste en zonder enige aarzeling tot je recht komt voor het hoogste goed van alle betrokkenen, wordt steeds duidelijker. “Waar verwacht het Leven mij?”
Natuur
In de Natuur zien we de uitbundige en explosieve veranderingen die er ieder jaar weer zichtbaar zijn tot aan de Zomerzonnewende. Het Leven wil ècht geleefd worden! Eén van ons merkt op dat zij de geuren zo intens beleeft en dat ze meer vogels hoort. Een ander merkt op dat we de laatste maand zo vaak wind uit het Noorden hebben gehad. Deze wind is helder, licht en fris en maakt de kleuren heel intens.
De beleving van de Natuur in de omgeving is veranderd door het dagelijkse blokje om. Dat is nu een fijne gewoonte geworden.
Inheems bewustzijn
De aandacht is nu meer locaal: je ontmoet meer locale mensen, je eet meer locale producten en je doet de boodschappen in de buurt. Er is daardoor meer gronding ontstaan, meer gevoel voor de plek waar je woont. Meer belonging: een besef waar en met wie je thuis bent. Waar je inheems bent. Locaal leven roept ons inheems bewustzijn wakker. In contact met de locale Natuur leven we meer.
Tegengestelde bewegingen
In ons onderzoek merken we tegengestelde bewegingen op. Mensen worden toegankelijker of ze trekken zich juist meer terug. De samenleving ‘gaat open’ en tegelijkertijd wordt er een controle maatschappij opgetuigd. Er zijn mensen die zich veilig voelen door gezagsgetrouw te zijn en andere mensen die hun veiligheid vinden in kritisch en onderzoekend hun vragen te stellen.
We horen een wens naar inclusie en tegelijkertijd zien we een tegengestelde beweging naar steeds meer uitsluiting. Er is een beweging naar ruimte en helderheid en een beweging naar kleinmakende intimidatie. En bewegen naar locaal verkleinen versus globaal opschalen.
Er is een levensondersteunende beweging in de Natuur en tegelijkertijd is er een levensverwoestende beweging in ons kunstmatig en technologisch leven. Leven we wel?
Toegang tot Leven
We moeten ons ter Harte nemen, dat onze maatschappij verangstigd is. Door de angst vertrouwen we op externe hulp om ons leven onbezorgd en welvarend te hebben en dat komt maar niet. De angst verdwijnt maar niet. De buitenwereld zorgt maar niet dat ons leven vervullend en veilig wordt. Door ons hyper-individualisme is de buitenwereld geen gemeenschap meer. Bij wie moet je zijn?
We hebben amper meer toegang tot wat het leven werkelijk is. Soms lijkt het wel alsof we in overleven blijven steken. Leven we wel? Waar is het leven? Hoe weet je dat je leeft?
Moeten we ons niet ter Harte nemen dat we levensondersteunende keuzes moeten maken, zodat we zullen weten wat leven is? Dat we toegang krijgen tot leven?
Levensangst
Er is Moed voor nodig om te zien wáár de angst om te leven zit. Om het leven te accepteren wat het is, in het moment. Er is Moed voor nodig om betrokken te blijven bij het leven, wanneer je angstig wordt. Welke stukken van mijzelf leven niet? Leven we wel?
Iemand deelt een ervaring van een sterfbed waar zij bij betrokken was. Ze zag hoe met het zicht op de dood haar dierbare ging leven. Ons besef van sterfelijkheid maakt dat we gaan leven. Sterfelijkheid kan betekenis geven aan het leven. Zijn onze weinig vervullende en betekenisloze levens er een uitdrukking van dat we onze sterfelijkheid niet toelaten? Dat we zó sterk gehecht zijn aan ons fysieke, maakbare en materiële leven, dat we geen betekenis en vervulling meer toelaten? Leven we wel?
Keuzes
We moeten onder ogen zien, dat de meeste keuzes die we maken volledig onbewust gemaakt worden. Ze worden gemaakt op basis van onbewust trauma. Dat trauma kan persoonlijk zijn, familiair, uit de geschiedenis van het land waar je woont of collectief. Collectief wil zeggen, dat iedereen over de hele wereld deze trauma-inhoud onbewust kent. Iedereen op onze planeet draagt bijvoorbeeld collectieve trauma’s rond uitsluiting, tekort en overweldiging. Zolang ze onbewust zijn, niet gekend zijn als motor van gedrag en keuzes, blijven we ze herhalen in eindeloze herhalingslussen, die in zichzelf opnieuw traumatiserend zijn.
We moeten onder ogen zien, dat deze trauma’s aandacht, heel veel aandacht en opheldering vragen.
Leven we wel? We kunnen nu een keuze maken tussen overleven of leven. Een keuze voor opheldering.
Nieuwe rolmodellen
Wat is rechtvaardig? Wat is er nodig voor het geheel? Hoe kunnen we ons de samenhang bewust worden, dat wat er nu gaande is veel groter is dan een debat over een vaxin? Wat is er nodig om helder te verwoorden dat we in een paradigmashift zitten? Een verandering van overleven vanuit collectieve overlevingsmechanismen naar leven en levensondersteunende keuzes? Een exodus uit angst en overweldiging naar Waarheid en Liefde?
Zien we al nieuwe rolmodellen? Mannen die hun beschermende en levensondersteunende taak voor de samenleving op zich nemen? En vrouwen die hun dragende, verzorgende en koesterende taak voor de Aarde, de samenleving, de dieren, planten en de volgende generaties op zich nemen?
Wat kunnen we morgen doen?
Wanneer ik een dag na de Dialoog deze vraag opnieuw door mijn denkramen laat gaan, voel ik het morele appèl van de mensheid, de planeet en de volgende generaties. Het morele appèl van het Leven om te leven ipv te overleven.
Zijn we in staat om Antwoord te geven op dit appèl? Is wat ik doe, laat of maak werkelijk levensondersteunend? Draag ik daarmee het oorspronkelijke, Natuurlijke leven zoals we bedoeld zijn door? Leven we wel? Geven we wel Antwoord op dit appèl?