Oude plekken van ‘niet-weten’ helpen ons aan collectieve herinneringen aan Vrede, Doordragen van het Leven en Natuurlijke overleving. Is het dan niet logisch dat als we onze samenleving en Planeet van nu willen regenereren, dat we moeten beginnen met ‘niet-weten’ weer te oefenen en in ons bewustzijn op te nemen?
Standing Stones
Laatst vroeg iemand mij waarom ik zo graag plekken van oude culturen opzoek. Eén van mijn favoriete Plekken zijn de oude stenen, de Standing Stones die je oa in de Cevennes kunt vinden. Daar moet je goed zoeken. Want het zijn beslist geen toeristische attracties en daardoor voelen ze nog heel oorspronkelijk aan. Vooral omdat er weinig ‘mee gedaan wordt’. Waarom die aantrekkingskracht? Het zijn plekken die nog ongestoord in mijn onbewuste de herinneringen wakker kussen aan de oude tijden vóór de komst van nomadische krijgersstammen in de late Bronstijd en de joods-christelijke cultuur. Het zijn oude plekken van ‘niet weten’, met toegang tot collectieve herinneringen aan Vrede, Doordragen van het Leven en Natuurlijke overleving
Vrije geesten
Onze voorouders leefden 30.000 jaar geleden in de geest van het ‘niet-weten’. Hun geest, vrij van patriarchale conditionering voor dominantie, stond open voor alle Mogelijkheden. Onze voorouders keken anders naar hun omgeving. Wanneer ze naar de dieren en de planten keken, naar de maan en de zon, naar de grotten en de duisternis, naar de regen, dan beleefden zij dat anders dan wij. Zij kenden, voelden en herkenden intuïtief alles wat ze zagen als de manifestatie van de Moeder, de Grote Moeder. De Grote Moeder als het symbool van de wijsheid van ‘niet-weten’, van Leegte. De Leegte die aanleiding geeft tot alle creaties, inclusief mannen en vrouwen. Op oude plekken van ‘niet-weten’ kun je contact maken met de Leegte.
Leegte en Verbondenheid.
Door de beleving van ‘niet-weten’ en de Leegte ervaren mensen door de eeuwen heen de onderlinge verbondenheid en de onderlinge afhankelijkheid van alle dingen in het weefsel van Leven en Dood. Onze paleolithische en neolithische voorouders begrepen de samenhang en de onderlinge afhankelijkheid van alle dingen. Dit begrip is ongetwijfeld een zeer belangrijke factor in het voortbestaan en de evolutie van de mensheid.
Het weefsel van verbindingen, onderlinge afhankelijkheid en Heiligheid van onze paleolithische en neolithische voorouders duurt tot het is verbroken in het midden van de bronstijd (ca 2200-1500 v.Chr.) met de komst van nomadische krijgersstammen. Dit weefsel is verder afgebroken met de komst van de joods-christelijke traditie met zijn mythe van de Hof van Eden. De vernietiging van de beschavingen die de Moedergodin eerden vormt de laatste verdwijntruc van dit weefsel van onze voorouders. De Leegte en ‘niet-weten’ verdwijnen uit ons bewustzijn.
Ons collectieve onbewuste
Onze voorouders zagen de hele schepping als de Grote Moeder die Geboorte geeft aan alle vormen van Leven die Zijzelf is. Ze belichaamt onze planeet en de hele schepping. Wij zijn haar kinderen. Deze oorspronkelijke manier om het universum te beleven is nog steeds aanwezig in ons collectieve onbewuste. De visie van de eenheid en Heiligheid van het Leven heeft duizenden en duizenden jaren in de wortels van het menselijke onbewuste geleefd. En we kunnen ons altijd opnieuw met deze eenheid en Heiligheid verbinden.
Collectief trauma
Het idee van oorlog of een onderwereld met duisternis, machteloosheid en de Dood als dreiging was niet aanwezig in ons collectieve onbewuste tot aan het trauma en de anarchie van de late bronstijd (c1000 v.Chr.). In feite is de ontwikkeling van de patriarchale en op dominantie gebaseerde beschaving die momenteel onze planeet vernietigt, geworteld in de onderdrukking, vervolging en ontkenning van het Heilige Vrouwelijke, die in de late Bronstijd begon. Ons collectieve onbewuste, ons collectieve geheugen, kent dit trauma en deze anarchie. Het collectieve trauma maakt het moeilijk om de eenheid en de Heiligheid van het Leven weer te voelen. Oude plekken van ‘niet-weten’ kunnen dan een Doorgang zijn om dat weer wakker te kussen.
Mens-zijn op onze Planeet
Het trauma en de anarchie van een samenleving die zijn samenhang en Heiligheid verliest, herbeleefde ik ruim 10 jaar geleden in een Reis naar Peru. Op zoek naar de Oorspronkelijke Vrouwelijke energie bracht het verlangen mij naar de intense emoties van het verval. Het weefsel van samenhang, eenheid en Heiligheid was gebroken.
Is het niet logisch dat als we onze samenleving en Planeet van nu willen regenereren, dat we moeten beginnen met het terugwinnen van het Heilige Vrouwelijke vanuit de schaduwen van de trauma’s in ons collectieve onbewustzijn? Waar Zij nog steeds is samen met de mogelijkheden voor Vrede, Doordragen van het Leven en Natuurlijke overleving? Zodat wij ons weer realiseren dat mens-zijn ten diepste Heilig is?
Waitaha
Vlak voordat het onweer zal losbarsten dwaal ik door Kura Tawhiti. De Standing Stones liggen tijdloos in het landschap. De aantrekkingskracht van de Plek op mij is enorm.
De derde droom over de Waitaha heeft mij uiteindelijk naar Nieuw-Zeeland gebracht. Onze oudste zoon (hij woont tijdelijk in Auckland) wijst mij op de Plek: “Magische stenen, mam, daar moet jij zijn”. Er zijn talloze plekken waar ik rustig wil zitten. Eerst hoog op de heuvel. Later lager in een dalletje. Dan voel ik de Voorouders van de Plek. Tussen die oude stenen kan ik mij opnieuw verbinden met het bewustzijn van de Waitaha, een Magisch Moment van Eeuwigheid, een Deep Experience, die mij diep ontroert. Een heel oude herinnering wordt wakker. Fluisteringen uit vervlogen tijden uit mijn onbewuste. Herinneringen aan vrede, Doordragen van het Leven en Natuurlijke overleving op deze oude Plekken van ‘niet weten’.
