Hoe kunnen we blijven geloven in onze gemeenschap? De biopolitiek (Michel Foucault) van onze regering drijft een wig in onze gemeenschap. Op basis van angst, wantrouwen, onzekerheid en hang naar controle en beheersing, dreigt uitsluiting van groepen burgers. Hoever zijn we bereid dat te laten komen? Biopolitiek is een politiek van de controle en disciplinering van het leven, van de gezondheid en de dood van een bevolking, vooral op basis van modellen en statistieken. ‘Triage’, app’s, een gezondheidspaspoort en ‘quali’s’ zijn daar voorbeelden van. En dat juist in een transitietijd waar grote groepen mensen zich bewust worden van hun geconditioneerde onvrijheid. Op een moment dat steeds meer mensen contact maken met wie ze ten diepste zijn en dat in alle vrijheid willen leven. Biopolitiek is niet levensondersteunend. Wat betekent gemeenschap nu voor mij?
Uitdagend
Op mijn bankje met zicht op de horizon zet ik mijn gedachten op een rij. Ik zeg ‘uitdagend’ omdat ik ervaar dat we op het kritieke punt van een system change staan. We zijn op een punt gekomen waar de nieuwe samenleving ècht wil ontstaan en andere vormen en verbindingen wil aannemen. En er zijn genoeg pioniers die al jarenlang hun punten hebben geslepen om dit momentum op te merken. Daarom is er zoveel druk voelbaar. Bij onze regering en wellicht ook in je lichaam. Uitdagend vooral omdat de druk mij leert hoe te vertrouwen terwijl de druk oploopt. Hoe kunnen we blijven geloven in onze gemeenschap? In al die jaren van onderzoek naar Vitaal SamenWerken kom ik steeds weer uit bij de beweging van angst naar vertrouwen.
Wantrouwen
We zijn in onze gemeenschap al duizenden jaren opgevoed met het idee van wantrouwen. Dat wantrouwen meldt zich nu onstuitbaar uit ons collectieve onbewuste. Ons demissionaire kabinet had een regeerakkoord met de titel Vertrouwen en nog nooit is er zoveel wantrouwen gezaaid, geoogst en aan het Licht gekomen in onze gemeenschapsrelaties. Het zit werkelijk overal. Het voedt ‘pakken wat je pakken kan’, competitie en uitsluiten. Wat is de uitdaging? Als ik niet bereid ben om naar mijzelf te kijken, naar al die keren dat ik mij niet bewust was van mijn geconditioneerde wantrouwen, dan zal ik nooit leren, durven en kunnen vertrouwen in vitaal samenleven.
En tegelijkertijd is er een diep besef bij de meesten dat we gemeenschapsmensen zijn, of we het nu willen of niet in onze hyper individualistische samenleving. We zijn altijd gerelateerd, hoe graag je een ander ook buiten sluit. Hoe nemen we onze gemeenschap dan waar?
Waarnemen
Hoe nemen we onze buitenwereld waar en hoe nemen we onze binnenwereld waar? We zien alleen de buitenkant, maar het meeste gebeurt aan de binnenkant. Aan de binnenkant is er de Vraag wat het betekent om mijzelf op de diepste lagen te vertrouwen. En dan de Vraag hoe het mogelijk is om vanuit deze diepste laag te shinen naar mijn omgeving? Zodanig dat die omgeving mijn innerlijke houding gaat weerspiegelen? Het is dagdagelijks deep learning hoe we dat voor elkaar krijgen.
Universele gemeenschap
Wanneer we aan gemeenschap denken, denken we vooral aan mensen en dat beperkt ons zicht. In de kern ervaar ik gemeenschap in universele zin. Een gemeenschap van mensen, dieren, planten, de Planeet met haar bewustzijn en de Grotere Bewegingen van de Kosmos. Het is deze herinnering aan de universele gemeenschap die mij helpt om te vertrouwen dàt we een gemeenschap zijn, ondanks de grimmige polariteit en uitsluiting van onze huidige cultuur. In onze universele gemeenschap zijn we veel méér dan mensen. We zijn de ‘organen’ in het geheel. De universele gemeenschap is zondermeer te vertrouwen. In de universele gemeenschap ervaar ik de Dragende kracht van de Aarde en hoe het Leven ons verder draagt.
Natuurlijkheid
Op het zonnige bankje komt in de Stilte één van de meest krachtige Zegeningen bij me boven: “herinner je het Kind dat je was toen je kwam en draag haar (hem) met je mee tot in de ouderdom”. Het brengt mij bij mijn eigen Natuurlijkheid, mijn onschuldige, innerlijke Kind. Daarmee in verbinding is er geen schuld of schaamte en opgroeiend leer je uitsluitend verantwoordelijkheid voor de gehele, universele gemeenschap te dragen.
Verantwoordelijkheid
Verantwoordelijkheid nemen voor de gemeenschap betekent dat je letterlijk antwoord geeft op het universele karakter van onze gemeenschap. We zijn veel méér dan losgezongen, angstige individuen in een neoliberale wereld in verval. Juist door het universele karakter van onze gemeenschap te voelen, voel ik een diep vertrouwen in wat ik kan bijdragen in deze transitie. In het bijzonder door mijn Innerlijk Kind mee te dragen. Als we onze Natuurlijke staat weer kunnen hervinden dan kunnen we de knop van angst naar vertrouwen weer omzetten. Je Natuurlijke staat kent geen angst, alleen diep vertrouwen inde Dragende Kracht van de Aarde en het Leven.
Onze collectieve behoefte
Er is iets dat wij mensen allemaal hebben, eenzelfde angst, eenzelfde verlangen naar veiligheid, een zelfde shift die we allemaal beleven. Welke condities of vormen kunnen we maken waar we het innerlijke Licht van Natuurlijkheid, van Waarheid en Vertrouwen altijd kunnen laten schijnen? Omdat we allemaal ten diepste de behoefte hebben om onze Natuurlijkheid te leven? Hoe ziet onze gemeenschap er dan uit?
Organiseren
Dat kunnen we leren van hoe het universum zich organiseert. Hoe de natuurlijke biotools (hoe het Leven zelf werkt en functioneert) zijn georganiseerd. Het universum leert ons dat we de kennis van de biotools niet gebruiken als machtsmiddel om anderen te domineren, te controleren of te vervormen. De biotools leren ons hoe we onze innerlijke, Natuurlijke kracht en macht hervinden om Waarheid en Vertrouwen te leven. Eeuwenoude Kennis en Wijsheid van alchemie, healing en native practices geven ons voorbeelden hoe we met eerbied en levensondersteunend met biotools dienen om te gaan.
Het is een groot Avontuur om dit allemaal weer te hervinden en vorm te geven. Zullen we uiteindelijk weer ontdekken hoe we kunnen blijven geloven in onze gemeenschap?
