Gisteravond is Joep overgegaan. Rond etenstijd voelde ik hoe hij een spoor van Licht en Dankbaarheid trok naar de andere kant. Een spoor waarlangs we ons altijd met hem verbonden kunnen voelen. Na 14 jaar legde deze trouwe viervoeter zijn lieve kop dankbaar en vredig in de armen van zijn baasjes. Hoe zou het zijn als wij mensen net zoals Joep niet zo bang zouden zijn voor de Dood? Hoe zouden we onze levens dan leven? Hoe kunnen we de realiteit van de Dood omarmen?
Deel van de Levenscyclus
De Dood van een dierbare is altijd een diep proces. Juist omdat je zo verbonden bent. Het is niet eenvoudig om de juiste woorden te vinden, omdat ik voel dat als we de Dood wèrkelijk integreren als een realiteit van de Levenscyclus, dat dat onze levens sterk zal veranderen. We gaan dan opmerken dat we zo vol van pijn en angst zijn voor de realiteit van het Leven.
In onze samenleving plaatsen we sterven en de Dood vaak buìten het Leven. En ik ervaar dat de Dood deel van het Leven is. Als een doorgaand ritme van Leven-Dood-Leven. Hoe kunnen we de realiteit van de Dood omarmen?
De Kracht van de Dood
In deze tijd is er een enorme Kracht van de Dood aanwezig. Allerlei species sterven (bomen vooral), mensen sterven, systemen en wereldbeelden sterven. Als ik diep in mijn Hart voel wat ik het meest pijnlijk vind, is dat veel mensen sterven zonder enig besef dat wat er gebeurt een Natuurlijke proces in de Levenscyclus is. Mensen voelen zich vaak overrompeld en daardoor is er geen ruimte om ons voor te bereiden en de realiteit van de Dood te verwachten. Hoeveel tijd voel en neem je dan nog om te zeggen wat er te zeggen valt? Hoe kunnen we de realiteit van de Dood die zich aankondigt omarmen?
De verbinding met Leven
Zijn we de connectie met het Leven verloren? Zijn we soms bang om het Leven ten volle te leven?
Veel mensen zeggen dat ze niet bang zijn voor de Dood en tegelijkertijd zijn er heel veel mensen die zichzelf of anderen doden. Welke wanhoop ligt hieronder? We geloven haast niet meer dat er een Mogelijkheid is om ons over te geven aan de realiteit en dat er een Levenskracht is die ons leidt als we er werkelijk in vertrouwen.
Geboorte
En wanneer ik nu aan Joep denk, voel ik zoals altijd bij sterven, een Geboorte. Vaak krijg ik het beeld van de Ziel als een verzuchting; “oh, als ik dit eerder had geweten”. Wat had je eerder willen weten?
Als ik geweten had dat het Leven wordt gedragen door Levenskracht, door intense Vreugde, door Onvoorwaardelijke Liefde. Liefde is vrij. Wie veel Liefde en Vreugde voelt, moet ook leren afscheid nemen en de Dood omarmen.
Het unieke stervensproces
Net zoals je bij de natuurlijke geboorte op je eigen unieke manier ter wereld komt, zo verlaat je ook op jouw eigen unieke manier het Leven. Het is betekenisvol als er een natuurlijke ruimte is voor je unieke komen en gaan. Dat we dat niet teveel protocolleren, medicaliseren en verdoven. Het zijn de moment dat je Eigenheid kenbaar is voor de mensen om je heen. Dat helpt om je Eigenheid makkelijker te vinden tijdens het Leven, vooral in onze cultuur van regressie naar het gemiddeld en modaal zijn. En het helpt herinneren na het Leven.
Als ik er op vertrouw dat ik op mijn eigen unieke manier zal overgaan, dan verandert onherroepelijk mijn Leven.
Innerlijke Stem
Ik heb dit ervaren op mijn solovoettocht door Zweden. Ik heb toen gereisd met de Vraag ‘Wie ben ik wanneer ik los ben van alles en iedereen?’. Na dágen lopen drong tot mij door, dat ik uiteindelijk los van alles en iedereen zal overgaan. Dat het mijn Eigenheid is die overgaat. Dat heeft mij een diep gevoel van Vrede gegeven.
Ik ontdekte in die dagen, die in grootse Stilte en in een groots Landschap lopend voorbijgingen, dat mijn Innerlijke Stem de belangrijkste verbinding is om de Schoonheid van het Leven te zien en hoe ik de realiteit van de Dood kan omarmen. Ten diepste bracht het mij bij de Vraag ‘Wat doe ik hier?’. De Vraag naar de Zin en Betekenis van mijn Leven, die kwam toen ik de realiteit van de Dood ten diepste omarmde.
De wonden van controle
Als we onze angst voor de Dood verlaten, laten we ook onze wens om te controleren en te beheersen los. Controle over onze partners, onze gemeenschap, onze idealen, principes en dogma’s. Over onze eindeloze herhaalde verhalen en bovenal de controle over onze Natuurlijke omgeving, in ons en om ons.
Kunnen we gaan zien dat we de enorme wonden die nu geslagen worden in onze gemeenschap en onze levende Natuur, dat die komen door onze angst voor de realiteit van het Leven?
Mensen trekken nu en altijd al ten strijde omdat ze geen Mogelijkheden zien voor de vervulling van Liefde in hun Leven.
Hoe kunnen we de vervulling van de Liefde van ons Leven toelaten? Door de realiteit van de Dood te omarmen?
