Illusie en focus, dat is waar mijn Reisgenoot vandaag tijdens een Natuurbeleveniswandeling over wil spreken. Zij reageert op de nieuwsbrief van 8 juni: ‘De wereld bestaat alleen in de verbeelding’. Wat haar fascineert is de vraag die ik daarin opwerp:
Glinsterend komt de Geul mij tegemoet. Kleine stroomversnellinkjes babbelen met de omgeving. Meanderend, dan weer wat breder, dan weer wat smaller. Een paar weken geleden vond ik een klein boekje ‘De Geul van bron tot monding‘ van Olaf op den
Hoe kunnen we het Pad van de vrouwelijke Krijger bewandelen? Hoe kunnen we dansen met de krachten van de Natuur? Met de Lijnen van energie in het land en onze gemeenschap? Met intuïtie ipv met wilskracht of persoonlijke kracht? We
Uren heb ik hier zitten kijken, ervaren, mij mee laten nemen. De Oceanen spreken boekdelen. Op het uiterste noordpunt van Cape Te Reigna van het Noordereiland van Nieuw Zeeland. Heilige grond voor de Maori. Rond de kust ontmoeten de Tasman
Het Heilige Midden Waterig, deinend door de bochten, vormloos, net uit de diepe slaap. Uit de peilloze diepte van de onbegrensde Ruimte, Wakker gekust. Dwalend nu door de mist, onbestemd nog, uit de tijd. In een eindeloos wiegen van Pure
Zilverlicht en Aarde Zilverlicht en Aarde Zusters van verlangen naar elkaar, uiteen gedreven. Zilverlicht, de Spiegel van de Aarde, koel en helder, laserlicht welhaast, zoekt het Vuur van haar Zuster, de Aarde. Aarde, Baarmoeder van Vuur, vol van Leven en
Het is belangrijk dat we leren lichtgewicht reizen. We zeulen heel wat mee onderweg: rollen met bijbehorende overtuigingen en nogal wat last die voortspruit uit identiteiten. Willen we werkelijk vooruitkomen en nieuwe gebieden verkennen, dan zullen we ontdekken dat dat
Diep weten vraagt diep luisteren naar het Weefsel en de Zaden van het Leven. Diep luisteren naar ons eigen natuurlijke algoritme, naar Nature Intelligence. Laten we elkaars bronnen delen (Intersource) om tijdens het stille wandelen te zien wat er verschijnt.
Toeval en synchroniciteit bracht mij na jaren weer naar het labyrint, dat ik in 2010 samen met de tuinmannen aanlegde in de tuin van Conferentiecentrum Samaya in Werkhoven. Twee jonge vrouwen nodigden mij uit op hun werkretraite om samen met
Laten we gewoon het verhaal over een vierde feministische golf beginnen te vertellen, dacht ik. Over die overgang van het hyperindividualisme, via het ‘wij’-veld, naar veldbewustzijn. Ik denk dat vrouwen die overgang van Nature kunnen beleven en voorleven. Mits ze