Wat was ik in de ban van de verkiezing van de Nationale Bloem! De Belgen hebben de Klaproos, de Duitsers de Korenbloem, de Oostenrijkers de Edelweiss en de Finnen het Lelietje-van-dalen. Bijna elk Europees land heeft een nationale bloem. Behalve
Uren heb ik hier zitten kijken, ervaren, mij mee laten nemen. De Oceanen spreken boekdelen. Op het uiterste noordpunt van Cape Te Reigna van het Noordereiland van Nieuw Zeeland. Heilige grond voor de Maori. Rond de kust ontmoeten de Tasman
Het Heilige Midden Waterig, deinend door de bochten, vormloos, net uit de diepe slaap. Uit de peilloze diepte van de onbegrensde Ruimte, Wakker gekust. Dwalend nu door de mist, onbestemd nog, uit de tijd. In een eindeloos wiegen van Pure
Zilverlicht en Aarde Zilverlicht en Aarde Zusters van verlangen naar elkaar, uiteen gedreven. Zilverlicht, de Spiegel van de Aarde, koel en helder, laserlicht welhaast, zoekt het Vuur van haar Zuster, de Aarde. Aarde, Baarmoeder van Vuur, vol van Leven en
In mijn beschaving mis ik In mijn beschaving mis ikde heiligheid van de Natuur.Authentieke heiligheid.Mijn beschaving is de getemde Natuurvan stad en park, so manucured.Wie kent nog een heilige plaatsdie veel heiliger is danalle kathedralen van Europa? In mijn beschaving
Zorgen is het fundament van een nieuw verhaal voor Inheems Bewustzijn in Nederland. Zorgen voor het landschap, voor de gemeenschap en voor het heilige, mystieke of magische. Om ‘zorgen’ in deze context te leren begrijpen, zullen we ons afvragen wat
Het is belangrijk dat we leren lichtgewicht reizen. We zeulen heel wat mee onderweg: rollen met bijbehorende overtuigingen en nogal wat last die voortspruit uit identiteiten. Willen we werkelijk vooruitkomen en nieuwe gebieden verkennen, dan zullen we ontdekken dat dat
Diep weten vraagt diep luisteren naar het Weefsel en de Zaden van het Leven. Diep luisteren naar ons eigen natuurlijke algoritme, naar Nature Intelligence. Laten we elkaars bronnen delen (Intersource) om tijdens het stille wandelen te zien wat er verschijnt.
Toeval en synchroniciteit bracht mij na jaren weer naar het labyrint, dat ik in 2010 samen met de tuinmannen aanlegde in de tuin van Conferentiecentrum Samaya in Werkhoven. Twee jonge vrouwen nodigden mij uit op hun werkretraite om samen met
Laten we gewoon het verhaal over een vierde feministische golf beginnen te vertellen, dacht ik. Over die overgang van het hyperindividualisme, via het ‘wij’-veld, naar veldbewustzijn. Ik denk dat vrouwen die overgang van Nature kunnen beleven en voorleven. Mits ze